Leuven, de mysterieuze stad (deel 2)

“I need a break from reality”

Ieder jaar gaan mijn vriend en ik op ‘love escape’. Dan doen we lekker decadent. We boeken een suite met bubbelbad op de kamer en bestellen roomservice. Het weekend besteden we puur aan elkaar.
Je kan je zelf wel voorstellen wat ons voornaamste tijdverdrijf is.

Dit jaar had ik Leuven uitgekozen als place to go. Ik boekte een prachtige kamer in het Martins klooster. Een absolute aanrader als je een romantisch weekendje weg wil gaan! Het hotel is gemaakt in een voormalig klooster en de kamers zijn er gewoonweg geweldig. Er is zelfs een open haard!

Vastbesloten om deze keer meer van deze stad te kunnen ontdekken, vroeg ik een collega, die woont en werkt in Leuven, om raad. Leuven beleven als een local leek me namelijk de ideale manier: de secret spots, de do’s en vooral de don’ts, ik wilde het allemaal weten en voorbereiden.

En ze stuurde geweldige tips door, daar heeft het niet aan gelegen…

Maar eenmaal we waren aangekomen op onze prachtige kamer, zijn we er niet meer buiten geweest. De sfeer die er hing was magisch. We hulden ons in ons romantisch coconnetje, vastbesloten om de buitenwereld te laten voor wat het was.

We genoten van elkaars gezelschap, hadden diepe gesprekken in het bubbelbad onder het genot van een glaasje wijn, speelden schaak en deden vooral heel veel ondeugende dingen.

Onder het motto: ‘verandering van spijs doet eten’ had ik als verrassing voor mijn vriend een nieuw lingeriesetje gekocht en een striptease/lapdance ingestudeerd.
Dank u, You tube!

Ik dook de badkamer in om het setje aan te trekken. Gelukkig was ik zo slim geweest om de jaretellen op voorhand vast te maken, want Jezus, dat is een merde! Het kan natuurlijk ook aan mij liggen, maar ik krijg die dingen dus nooit fatsoenlijk aan.

Door mijn bluetooth box speelde ik ‘Earned it’ af van ‘the weeknd’ (I know! Ideale lapdance schijf) en kwam sensueel en zenuwachtig de kamer binnen gewandeld.

De blik op het gezicht van mijn vriend was goud waard.

Razendsnel deed hij al zijn kleren uit, zo snel heb ik een mens nog nooit zien bewegen, en ging klaarliggen à la draw-me-like-one-of-your-french-girls op de sofa die er stond.

Dat was niet wat ik verwacht had en ik schoot mega hard in de lach, maar kreeg van hem alleen een gelukzalige glimlach terug en een blik die me niet meer los liet. Zijn ogen vol vuur bleven op mij gericht.

Dus vol wijn, goede moed en aangemoedigd door zijn reactie en intense blik begon ik aan mijn routine. Ik liet de stripper in me los. Het voelde eerst wat onwennig aan, zeker omdat hij daar al voor me lag in zijn nakie.

In mijn hoofd had ik me voorgesteld dat hij kleren aan zou hebben en om heel eerlijk te zijn, dit was enorm afleidend! Op een goede manier hé.

Ik draaide met mijn heupen, zwierde met mijn haren en liet stukje per stukje langzaam aan de lingerie van me afglijden.

Het had niet beter kunnen gaan! Ik voelde me ongelooflijk sexy.

Tot ik op een gegeven moment in de routine elegant voor hem op mijn hurken ga zitten en met mijn handen uitdagend over zijn bovenbenen wrijf.
Ik verschiet omdat er een koordje van de jarretel losspringt en verlies mijn evenwicht. Met een dramatische zwaai gooi ik mijn armen in de lucht en val achteruit met een lompe plof op de grond.

Halfnaakt, met mijn benen open, lig ik voor hem op de grond. Alsof hij op dit moment gewacht heeft, springt hij als een behendige, bronstige tijger van de sofa en maakt me tot zijn prooi.

Lang verhaal kort: die routine heb ik niet afgemaakt, de rest van de lingerie was snel uit, veel kleren heb ik niet gedragen dat weekend en ik heb wéér niets van Leuven gezien.

Maar in dat klooster, ik zweer het je, heb ik enkele keren God gezien.

X,
Nienke

over mij

Hoi, ik ben Nienke, genietend van de fleur van mijn leven en inwoner van de prachtige Kempen. Al 6 jaar ben ik samen met de liefde van mijn leven en nagel aan mijn doodskist. Ik hou van mijn koppige husky en mijn favoriete kleur is blauw. Ik ben een curieuzeneus die alles wil weten en mijn leven zit vol plottwists die zelfs ik niet zie aankomen.

En ik denk dan vaak ‘ik kan nu toch niet de enige zijn?’

Leuven, de mysterieuze stad (deel 1)

“The most beautiful thing we can experience is the mysterious. It is the source of all true art and science.”
– Albert Einstein

In mijn vorige blogpost sprak ik over mijn 10 000 levensdagen en de openbaring die erop volgde. Ondertussen heb ik uitgevogeld waar ik naartoe wil gaan, hoe ik wil dat mijn leven eruit ziet. Het boek ‘De kracht van gedachten’ van Steffi Vertriest, heeft me daar enorm bij geholpen. Aanradertje! Maar daarover later meer. Ik ga nog niet alles aan jou neus hangen, kurieuzeneuzemosterdpot. *knipoog*

Nu zou ik je graag willen vertellen waar ik geweest ben, zonder er echt geweest te zijn. Van gemiste kansen gesproken. 3 keer ben ik in Leuven geweest. En 3 keer ben ik thuisgekomen, zonder ook maar het kleinste detail te kunnen vertellen.

De eerste keer dat ik er kwam, was op schoolreis. We gingen met de trein naar Leuven, denk ik, het kan ook een schoolbus geweest zijn. We werden ‘losgelaten’ en kregen een bundel mee vol vragen, opdrachten en foto’s van gebouwen. Het was de bedoeling dat we rondwandelde in deze, vermoedelijk, mooie stad en ze beter leerde kennen door de bundel in te vullen.

Wat ik me wél nog kan herinneren is dat het zonnetje zalig scheen op deze prachtige dag. Dus mijn vriendinnen en ik hadden een beter idee: laten we lekker op een terrasje gaan zitten. En zo geschiedde.

Die bundel? Geen idee wat we daarmee gedaan hebben.

De tweede keer dat ik in Leuven kwam was enkele jaren later. Een van die vriendinnen met wie ik op het terras was blijven zitten, was daar criminologie gaan studeren. Ze bleef er op kot en daar horen uiteraard ook feestjes bij.

Ik zat zelf niet op kot en studeerde niet in zo’n grootstad, maar ik wil alles wel eens meegemaakt hebben. Dus ging ik met de trein, deze keer ben ik er zeker van, naar Leuven om er een avondje te feesten. Ze wachtte me op aan het station en achterop haar fietst escorteerde ze mij naar haar kot. We maakten ons op en begonnen aan de voordrink. Als snel kwamen haar kotvriendinnen ons vergezellen. Ze leerden mij de magische mix van appeljenever en ice tea kennen. Mmmm.

Vanaf dan begint mijn herinnering redelijk vaag te worden.

We wilden graag een stapje in de wereld zetten en ik gaf me volledig over aan deze studentstad. Te voet vertrokken we vol goede moed en goesting om ergens de boel op stelten te zetten.

We kwamen aan een park waarvan de poort gesloten was. De vriendinnen met wie ik daar terecht gekomen was, baalden omdat we nu héeelemaal rond het park moesten wandelen. Tot ik de verlossende woorden sprak: ‘We kunnen toch ook onder de poort doorkruipen?’

Met grote ogen staarde iedereen mij aan. 5 vrouwen, bezopen, in het donker, in een afgesloten park? Goed plan? Niet echt, maar helaas hadden we ons gezond verstand achtergelaten op de bodem van een glas ice tea en appeljenever, dus: zo gezegd, zo gedaan. We kropen onder de poort en zette onze weg verder.

Natuurlijk kwamen we aan de andere kant van het park ook een gesloten poort tegen. Dus kropen we er weer vlotjes onderdoor. Ik herinner me dat we allemaal enthousiast waren omdat er niemand kleerscheuren aan had over gehouden.

Tot we aankwamen in het danscafé en iedereen ons aangaapte toen we binnenkwamen. We hingen vol modder! Geloof me, het zag er niet uit. Met zijn allen schoten we snel het wc in, in een poging onze kleren terug proper te krijgen.

Dat bleek uiteraard een tevergeefse poging, dus draaide ik gewoon mijn kleren om. De anderen volgden mijn voorbeeld en vanaf dat moment kon het feestje voor ons écht beginnen. We waren #teamachterstevoren!

En wat hebben we ons geamuseerd! We hebben gedanst, gedronken, geflirt, gekust,…

Toen ik de volgende dag ‘koekemottig’ op de trein richting huis zat, probeerde ik me de avond terug te herinneren. Helaas, die appeljenever en ice tea heeft een groot deel van de avond gewist uit mijn geheugen. Het enige dat ik zeker weet, is dat ik mij hoe dan ook geamuseerd heb. Die vuile kleren in mijn sporttas waren daar het bewijs van.

En die derde keer? Die is nog niet zo heel lang geleden…

X,
Nienke

over mij

Hoi, ik ben Nienke, genietend van de fleur van mijn leven en inwoner van de prachtige Kempen. Al 6 jaar ben ik samen met de liefde van mijn leven en nagel aan mijn doodskist. Ik hou van mijn koppige husky en mijn favoriete kleur is blauw. Ik ben een curieuzeneus die alles wil weten en mijn leven zit vol plottwists die zelfs ik niet zie aankomen.

En ik denk dan vaak ‘ik kan nu toch niet de enige zijn?’

10 000 levensdagen!

“Wanneer je 27 jaar, 4 maanden en 15 dagen oud bent, ben je exact 10 000 dagen oud”

Het was een doodnormale zaterdag. Ik was onderweg naar mijn werk in het Wijnegem Shopping Center ter vervanging van een zieke collega. Het zonnetje scheen in mijn ogen terwijl ik over de autostrade cruisete. Door de radio weerklonk “she’s after my paino” van 2 fabiola en Loredana. Ik werd er instant vrolijk van.

Goedgemutst parkeerde ik mijn auto op de dakparking en wandelde een stil en verlaten Shoppingcenter binnen. Het voelde raar en onwennig aan om er alleen rond te lopen. De muziek galmde door de gangen en het enige andere geluid dat ik kon horen, waren mijn eigen voetstappen. Het voelde zelfs apocalyptisch aan, maar dat kan ook aan mij en mijn netflix-verslaving liggen.

Toen ik eindelijk de winkel gevonden had, ik raak er nog steeds mijn weg kwijt, was mijn collega al aanwezig. Ze was druk in de weer met een cadeau voor haar vriend wiens verjaardag ze vergeten was. Oeps.

Gelukkig voor haar zagen we die dag weinig klanten en kon ze veel tijd steken in het uitwerken van haar last minute presentje. Ze had zo’n doosje besteld met meerdere doosjes in. Je kent dat wel, zo eentje waarvan, als je het deksel eraf neemt, de kanten uiteen vallen en er nog een doosje in blijkt te zitten. Dat dus. Ze vulde de zijkanten met mooie foto’s van hen tweetjes en wilde er ook enkele lieve quotes aan toevoegen.

Dat was mijn taak had ze beslist en ik vond het wel oké. Er kwam toch niemand winkelen en dan had ik ook wat te doen. Dus ik opende Pinterest, zocht ‘quotes love’ op en begon te scrollen. Op zoek naar geschikte quotes. Ik kwam er verschillende tegen die ik zelf wel leuk vond: ‘You are the best thing I never planned’ en ‘I am wearing the smile you gave me’.

En toen gebeurde het! Ik las opeens dit:’ Fun Fact: If you are 27 years, 4 months and 15 days a-old, you are exactly 10 000 days old’

Ik staarde even naar mijn scherm en probeerde het in mijn hoofd uit te tellen.

“WTF! Dat is vandaag!”

Blijkbaar had ik dat hardop gezegd, want mijn collega vroeg me opeens: “Wat is vandaag? Ook de verjaardag van je vriend vergeten?”

Enthousiast liet ik haar de post zien en herhaalde “Dat is vandaag!”

Dit kon geen toeval zijn. Ik ben namelijk een big believer in tekens en het lot en het universum enzo. Ik vind schoonheid en steun in de gedachte dat ik deel uitmaak van iets groters. Dat het universum mij helpt en stuurt in de richting die ik uit wil of uit zou moeten gaan. En hoe groot is de kans dat ik deze quote tegenkom op exact DIE dag.

Oké, misschien denkt jou kritische ziel nu dat het internet en die cookies en advertenties er voor iets achter zitten. Net hetzelfde als wanneer ik met vriendinnen praat over een bop it van vroeger en we de week erna allemaal advertenties krijgen op facebook over bop-it’s. Of wanneer je als vrouw net de 25 gepasseerd bent en er op youtube allemaal advertenties verschijnen over clearblue.

Maar toch, dit was anders. Dit was té toevallig. DIT was een teken.

Die zaterdagavond heb ik een coronafeestje gehouden met mijn vriend. Dit moést natuurlijk gevierd worden. En het was een zalige zaterdagavond, zoals ik in lange tijd geen meer heb gehad: muziek, dansen, wijntjes, lachen tot ik buikpijn heb, meezingen en de tekst helemaal verpesten en Dunkin’ donuts!

Maar op zondag begon ik te filosoferen en reflecteren. Mijn eerste 10 000 levensdagen zijn gepasseerd. Waar sta ik nu? Waar wil ik naartoe? Ben ik al waar ik wil geraken? Hoe geraak ik daar?

Ineens zat ik zo vol enthousiasme voor de komende
10 000 dagen! En ik heb er goesting in, zoooo ontzettend veel goesting!

Dank u, Pinterest, voor deze openbaring!

X.
Nienke

over mij

Hoi, ik ben Nienke, genietend van de fleur van mijn leven en inwoner van de prachtige Kempen. Al 6 jaar ben ik samen met de liefde van mijn leven en nagel aan mijn doodskist. Ik hou van mijn koppige husky en mijn favoriete kleur is blauw. Ik ben een curieuzeneus die alles wil weten en mijn leven zit vol plottwists die zelfs ik niet zie aankomen.

En ik denk dan vaak ‘ik kan nu toch niet de enige zijn?’

Strijken, doe jij het?

“Een strijkijzer is een huishoudelijk gereedschap dat gebruikt wordt om textiel door middel van warmte en eventueel stoom glad te strijken. Het strijken heeft niet alleen een functie voor het mooi maken van textiel, maar het bevordert ook de hygiëne, doordat bacteriën door de hitte gedood worden.”

Wikipedia legt eenvoudig uit wat het nut is van deze vervelende taak. Ik moest het even opzoeken, want zelf zie ik het nut er niet van in. Ik ben hier in huis dat huishoudelijk gereedschap en haat het met een passie. Dan zou ik nog liever de stront van onze hond iedere dag categoriseren op stank, kleur en dichtheid.

Helaas, de propere wasmanden geraken niet vanzelf opgeplooid en netjes in de kast. Nee, eerst moet er gestreken worden. Aangezien dit geen taakje is dat ik aan mijn vriend kan doorschuiven, moet ik het zelf doen. *diepe, lange zucht*

‘Wie heeft ooit uitgevonden dat gekreukte kleren niet netjes zijn?’ denk ik vaak gefrustreerd wanneer ik achter de strijkplank sta met stoom op mijn bril waardoor ik niet eens zie wat ik aan het doen ben. ‘Sowieso ne kerel, ne hoge piet van hier of daar’.

Ik betwijfel dat het is uitgevonden door een vrouw. Die hebben jarenlang al genoeg werk gehad in het huishouden en het zou vreemd zijn als ze er zomaar, voor hun plezier, en nog zo’n taakje bij verzinnen.

Natuurlijk zijn er vrouwen (en mannen) genoeg die het leuk vinden om te strijken. Ik ken er een aantal en ze durven zelfs het woord ‘ontspannend’ te gebruiken. Wel, bij deze, jullie zijn altijd welkom bij mij thuis om te komen ‘ontspannen’. Ik lees wel een goed boek of luister naar wat muziek ondertussen.

Laatst stootte ik op ‘de grote strijkenquête’ en daaruit blijkt dat een kwart van de Belgen wél graag strijkt. In dat artikel worden ze de ‘strijklovers’ genoemd. Terwijl ruim 40% zich aansluit bij mijn mening ‘strijken suckt’. En die ‘gedwongen strijkers’ zoeken naar manieren om het strijken iets plezanter te maken.

52% kijkt TV tijdens het strijken.
Hoe doe je dat? Qua focus zou dat voor mij al geen goed plan zijn. En ik ga ervan uit dat jullie geen brildragers zijn. Tijdens het strijken zie ik nog maar amper welk kledingstuk er op de strijkplank ligt, laat staan dat ik ondertussen naar de tv kan kijken.

47% luistert naar muziek, my kind of peeps!
Mijn buren weten exact wanneer ik sta te strijken. De muziek galmt zo luid door de living, Tommorowland is er niets tegen. #sorrynotsorry

De overige 1% wordt niet meer vernoemd in de enquête, dus ik neem aan dat dat de mensen zijn die denken: ‘foert, met ullie strijken. Ik doe daar ni aan mee’.

Hoe dan ook.

Speciaal voor elk huishoudelijk gereedschap dat met tegenzin werkt, heb ik een megastrijkmix gemaakt!
Dus zet dat strijkijzer op, haal die wasmanden (die je al weken verstopt) tevoorschijn, dans met die strijkplank en overwin de mount everest van was, sneller dan je ooit voor mogelijk had gehouden!

Check de afspeellijst onderaan!

Allez, genoeg uitgesteld. Ik zal er eindelijk ook maar eens aan beginnen.

X,
Nienke

PS: Blijkt dat we de Egyptenaren mogen bedanken voor dit eeuwenoude ritueel. Zij zijn de eerste geweest die hun textiel probeerde glad te strijken met een zware steen. Ik had het kunnen denken, de uitslovers met hun piramides en strijkijzers.

over mij

Hoi, ik ben Nienke, genietend van de fleur van mijn leven en inwoner van de prachtige Kempen. Al 6 jaar ben ik samen met de liefde van mijn leven en nagel aan mijn doodskist. Ik hou van mijn koppige husky en mijn favoriete kleur is blauw. Ik ben een curieuzeneus die alles wil weten en mijn leven zit vol plottwists die zelfs ik niet zie aankomen.

En ik denk dan vaak ‘ik kan nu toch niet de enige zijn?’

Mannen, wees eens lief voor je vriendin

“Premenstrueel monster syndroom:”is het geheel van lichamelijke en/of emotionele symptomen die optreden tijdens de periode net vóór de menstruatie. De klachten zijn soms ernstig genoeg om het normale functioneren te bemoeilijken.

Danku, http://www.gezondheidswetenschap.be

Er zijn van die vrouwen met het premenstrueel monster syndroom (PMS). Ik ben jammer genoeg zo’n vrouw. In feite heb ik soms het gevoel dat ik het zelfs heb uitgevonden. En nu hoor ik het sommige al denken: “ocharme uwe vent”.
Sorry, jullie hebben ongelijk.

Kijk, het zit namelijk zo. ‘Mijne vent’ heeft alleen maar last van het premenstruele monster wanneer hij zich niet houdt aan een paar kleine, simpele regeltjes (pun intended) en hij heeft dit helemaal zelf in de hand.
Ik, aka het voorgenoemde monster, kan u verzekeren dat ik veel meer last heb van mezelf. Echt.

The rules of shark week:

Rule number One:
Do NOT talk about shark week.
Nee, maar serieus mannen. Niets kan een vrouw zo snel van zero naar 100 krijgen als een opmerking als “t’is weer den tijd van de maand zeker”
Believe me. DO NOT TRY THIS AT HOME. Nooit, never, jamais. Capice?
Natuurlijk wil ik geen taboe over dit onderwerp in stand houden, maar je brengt het onderwerp als man zijnde best niet zelf ter sprake op dit moment. Je zwijgt in alle talen over Tante Rosa, de rode zee of hoe jij het zelf ook verwoord.

Rule number Two:
Chocolade is het antwoord op alles.
Zorg dat er genoeg tot teveel chocolade in huis is. En je hoeft zelfs niet de moeite te doen om te vragen of ik een stukje chocolade zoud willen. Het antwoord zal toch “nee” zijn.
Je neemt de chocolade, zegt er helemaal niets over en zet die gewoon in mijn buurt. Klaar.

Rule number Three:
Stel de volgende vraag: “Hoe kan ik het voor u beter/gemakkelijker maken?”
INSTANT HELD, BELOOFD!
En doe dan natuurlijk wat ik als antwoord geef.
Als je geen duidelijk antwoord krijgt, kan je altijd nog vervolg vragen stellen:
“Zal ik een thee voor je zetten?”
Wil je graag je serie volgen/iets op tv kijken?”
Zal ik een warm bad voor je laten vollopen?”
Hier is het een kwestie van opletten en je vriendin, aka het monster in kwestie, goed te kennen.
Maar vaak helpt het al om gewoon bij je vriendin te gaan liggen en ze eens goed vast te houden.

Rule number Four:
Wees lief voor mij. Geef me een mooi compliment, kusjes, een voetmassage of aai eens uitgebreid over mij rug. Laat me voelen dat je mij nog graag ziet.
Want, geloof me, ik voel me op dit moment waardeloos. Ik zou om de kleinste, stomste dingen kunnen wenen en ik voel me KUT. Zomaar.
Ik weet dat mannen er vaak op gebrand zijn om onze helden op het witte paard en redders in nood te zijn. Dat jullie zo snel mogelijk onze problemen willen oplossen. En dat is heel erg charmant van jullie. Het probleem hier is echter hormonaal van aard. En helaas valt dat niet op te lossen. Er is geen ‘quick fix’. We kunnen het alleen maar ondergaan, allebei.
Dus mannen, wees lief voor je vriendin.

Simpel, toch?

Natuurlijk moet je even uitzoeken wat jouw vriendin het liefste heeft. Misschien wordt zij gelukkiger van een ijsje, een pizza of sushi. Of misschien kan je haar haren eens uitgebreid borstelen, werkt ook meestal wel rustgevend en relaxerend. Whatever makes her smile again.

Extra levens kan je sparen door een lekker luchtje op te doen, haar favoriete liedje op te zetten, haar lievelingseten klaar te maken/te bestellen of gewoon niet te hard te ademen.

Peace of cake denk ik dan.

En doe dat nu 12 keer per jaar.

X,
Het premenstrueel monster

over mij

Hoi, ik ben Nienke, genietend van de fleur van mijn leven en inwoner van de prachtige Kempen. Al 6 jaar ben ik samen met de liefde van mijn leven en nagel aan mijn doodskist. Ik hou van mijn koppige husky en mijn favoriete kleur is blauw. Ik ben een curieuzeneus die alles wil weten en mijn leven zit vol plottwists die zelfs ik niet zie aankomen.

En ik denk dan vaak ‘ik kan nu toch niet de enige zijn?’

De nieuwe BV uit de Kempen

“Bedankt voor het kijken”

Afgelopen zaterdagavond zaten mijn vriend en ik gezellig Yahtzee te spelen. Een spel dat ik de afgelopen maanden misschien al 100 keer gespeeld heb, maar tot nu toe nog niet heb kunnen winnen. Ook deze keer zou ik uiteindelijk verliezen, maar voordat dat gebeurde werden we gestoord door onze gsm’s die uit het niets begonnen over te gaan.

Het ene smsje en whatsappje na het andere stroomde binnen en we werden ook ‘rinkaaneen’ gebeld. We keken elkaar verbaasd aan.
Ik begon mijn berichtjes te lezen terwijl mijn vriend de telefoon opnam. Het was zijn moeder om te laten weten dat ze ons interview op tv had gezien.
Ook alle berichtjes waren van mensen die ons op tv hadden gezien. Er waren er zelfs een aantal bij van mensen wiens nummer we niet kenden. Het was een heel vreemde situatie aangezien we beiden totaal geen idee hadden waarover deze mensen het hadden.

En toen hoorden we de naam van het programma: “da’s liefde”. “Jens Dendoncker toets de wetenschap over de heerlijke maar soms ook pijnlijke liefde aan de praktijk. Geen comedy deze keer, wel echte verhalen en mooie experimenten met bekend en niet-bekend Vlaanderen.” staat er te lezen op de website van VTM.

Confession: ik ben zelf niet zo’n televisiekijker. De enige programma’s die ik volg zijn “blind getrouwd” en “temptation island” (ja ik weet het, net twee programma’s die bekend staan om topkwaliteit, maar hé, ieder diertje zijn pleziertje).

Maar dus. Toen we eenmaal wisten waarover ze het hadden, ging er bij ons een lampje branden.

Afgelopen zomer zijn mijn vriend en ik 2 dagen naar Brugge geweest. We hadden eigenlijk gepland om naar Tenerife te gaan, maar dat is helaas door corona in het water gevallen. Omdat ik wel graag iets wilde gaan doen tijdens mijn vakantie, hadden we beslist om naar het dolfinarium te gaan en daarbij een dagje Brugge aan te breien. Wat we toen allemaal hebben meegemaakt is te zot voor woorden, maar dat hele verhaal is voor een andere keer.

Een van de dingen die toen zijn voorgevallen is dus het interview voor dit tv programma, dat wij eerlijk gezegd al helemaal vergeten waren.

We wandelden over de markt in Brugge toen we werden aangesproken door een jongedame. Ze zei dat we er uitzagen als een leuk koppeltje (een mooi compliment!) en vroeg of we interesse hadden in een interview voor een nieuw programma over de liefde (Duh!). Een programma met Jens Dedoncker (Ow, wacht even…). Onmiddelijk kreeg ik argwaan, ik ken hem namelijk als ‘komieker’ en had niet veel zin om beetgenomen te worden (of te worden beetgenomen?). Voor ik er zelf erg in had, flapte ik die woorden er dus ook zo uit.
“We gaan toch niet worden beetgenomen he? Want ik ken dat met die ‘komiekers'”
Ze verzekerde mij ervan dat dat niet zou gebeuren (Fieuw) en dat ze gewoon enkele vragen zouden stellen. Het interview zou worden gebruikt in de korte tussenstukjes van het programma.

Uiteraard zag ik dat dus wél helemaal zitten. Het is zo eens iets anders, het was spannend en ik hou echt van dat gevoel. Je weet wel, die kriebels in je buik als je iets heel spannend vind of iets voor de eerste keer probeert, een gezonde stress.

Dus zo gezegd, zo gedaan. Mijn vriend en ik werden naar de filmcrew gebracht en we werden geïnterviewd. Ze stelden vragen zoals: “Gaan jullie altijd samen slapen? Hebben jullie een liedje dat jullie bindt?”

Ik weet niet of de filmcrew het zo grappig vond, maar wij hebben ons rot geamuseerd. Wat hebben we gelachen met de vragen! Het was een heel leuke ervaring om te delen samen. Ookal waren we het allebei vergeten.
Al weet ik niet of een tv-carrière voor mij is weggelegd. Het is altijd raar om mijn eigen stem te horen, in mijn hoofd klink ik precies anders. En ook mijn uiterlijk is duidelijk niet gemaakt om op tv te verschijnen. Mijn hoofd lijkt mega opgeblazen en ik heb precies een paardenmond. Misschien dat ik het als fotomodel nog kan maken, mits voldoende photoshop natuurlijk (Ahja).
Mijn vriend daarentegen ziet er sexy en aantrekkelijk uit. Ik bedenk me net dat ik zijn gsm misschien maar eens op fanmail moet controleren (grapje natuurlijk).

Nee, ik hou het wel bij mijn blog. Veilig vanachter mijn computer zonder rare vervormingen aan mijn uiterlijk, behalve die in mijn hoofd.
Maar diegenen die afgelopen weekend hebben gekeken naar “Da’s liefde”, hebben dus kennis kunnen maken met mijn vriend en mij.
Tot zover mijn anonimiteit.

En voor de kuriezeneuzemosterdpotten onder jullie, ons liedje is ‘Hotline bling’ van Drake. We vinden dit zelf een jammerlijk voorval en willen graag benadrukken dat wij dat liedje niet zelf hebben gekozen, maar het liedje heeft ONS gekozen.

X,
Nienke

over mij

Hoi, ik ben Nienke, genietend van de fleur van mijn leven en inwoner van de prachtige Kempen. Al 6 jaar ben ik samen met de liefde van mijn leven en nagel aan mijn doodskist. Ik hou van mijn koppige husky en mijn favoriete kleur is blauw. Ik ben een curieuzeneus die alles wil weten en mijn leven zit vol plottwists die zelfs ik niet zie aankomen.

En ik denk dan vaak ‘ik kan nu toch niet de enige zijn?’

Koude handen, warm hart (deel 2)

“Zot zijn doet geen zeer”

We zitten gezellig te praten wanneer we in de verte de kerkklok horen luiden. Shit! Het is middernacht! Niet dat onze sleeën ineens in pompoenen gaan veranderen of ik een schoen achter zal laten zodat een of andere prins mij komt zoeken. Mijn maatje 42 is nu niet bepaald wat je aantrekkelijk kan noemen.

Neen, we moeten ons nog steeds aan een avondklok houden door de coronapandemie die ons land al bijna een jaar in zijn greep heeft.
Oeps.

We zetten ons klaar om nog een laatste keer naar beneden te glijden voordat we aan onze tocht naar huis beginnen. We besluiten er een race van te maken. De laatste die beneden is, is een loser!

We tellen af en vertrekken allebei als een speer. Hij gaat met grote vaart recht naar beneden, terwijl ik om onbekende reden een grote bocht neem en zijwaarts over de berg begin te schuiven. Hij staat al beneden met zijn handen in de lucht te juichen wanneer ik de onderkant van de heuvel heb bereikt en tot stilstand kom. Dju toch!

Wanneer ik recht wil staan, doet mijn voet ineens zo veel pijn! Ik kan er niet meer op steunen. Hoe kan dat nu?
Dan herinner ik mij de boom waarop ik de eerste keer bijna botste. Oh nee.

Met een droevig gezicht blijf ik op mijn sleetje zitten. Mijn vriend neemt het touwtje vast en begint me verder te trekken. Wel handig, zo’n slee.

Zo wandelen we naar huis, allez tis te zeggen, hij wandelt en ik laat me verder trekken door de sneeuw. Ondertussen geniet ik ervan. Hoe vaak maak je dat als volwassenen nog mee? Dat je een sleetochtje mag maken, zonder dat je zelf de slee moet verder trekken.

Het is bijna 1 uur wanneer we thuis aankomen. Ik hinkel door de keuken om een lekker warm kersenpitkussen te nemen, je weet wel, voor op mijn enkel te leggen…
Ik installeer me in de zetel en laat hem het kersenpitkussen nog 2 keer opwarmen in de hoop dat de pijn morgen beter is voordat we de zaligheid van ons bed opzoeken.

Stikkapot, maar nog volop nagenietend van de avond val ik in de armen van mijn vriend in slaap.

Wat kan het leven toch mooi zijn.

X,
Nienke

ps: Dankzij dit avontuur ben ik een hele week niet kunnen gaan werken omdat ik een gekneusde enkel heb. Zot zijn doet geen zeer zeggen ze dan.

over mij

Hoi, ik ben Nienke, genietend van de fleur van mijn leven en inwoner van de prachtige Kempen. Al 6 jaar ben ik samen met de liefde van mijn leven en nagel aan mijn doodskist. Ik hou van mijn koppige husky en mijn favoriete kleur is blauw. Ik ben een curieuzeneus die alles wil weten en mijn leven zit vol plottwists die zelfs ik niet zie aankomen.

En ik denk dan vaak ‘ik kan nu toch niet de enige zijn?’

Koude handen, warm hart (deel 1)

“let’s get drunk and tell eachother everything we’re affraid to do sober”

Dat was ons motto van de dag. Met een wijngaard rosé in de aanslag en het huis voor ons alleen, hadden we een hoognodige quality-avond vrijgehouden voor elkaar.

Redelijk laat op de avond en na al minstens 2 flessen wijn ontdekken we dat het onverwachts ‘koekehard’ aan het sneeuwen was!
Als twee kleine kinderen zitten we verwonderd door de raam te kijken naar de neerdwarrelende sneeuw.
“gaan we sleeën?” vraagt hij opeens en ik beantwoord zijn vraag met een enthousiaste glimlach op mijn gezicht.

Vlakbij ons huis staat er een grote heuvel die ideaal is om met je slee vanaf te glijden. Dus zo gezegd, zo gedaan. We kleeden ons lekker warm aan en ik steek nog snel een fles jenever en wat pintjes in mijn ‘sjakos’.

Onderweg kraakt de sneeuw onder onze schoenen terwijl we onze sleetjes verder trekken. We beklimmen de besneeuwde heuvel met enige moeite, maar worden direct beloond door het prachtige uitzicht. Ik geniet met volle teugen van het besneeuwde landschap en de rust die het met zich meebrengt.

We komen bij de eerste helling aan. Een mooie, open plek om naar beneden te glijden met twee grote bomen onderaan die de finish kunnen voorstellen
Ik kruip vol goede moed en alcohol op mijn slee en tel zonder aarzelen af:
3
2
1
En daar ga ik, supersnel, sneller dan ik verwacht had, veel te snel!

Het kind in mij is gelukkig!

Tot ik die boom dichter en dichter zie komen. Ik panikeer, want hoe stuur je in godsnaam met zo’n slee?!

Ik knal nét niet frontaal op die boom, maar kan mezelf met mijn voet nog op het allerlaatste moment van de boom wegduwen en rol zijdelings verder de heuvel af door de sneeuw naar beneden.

Ik tol in mijn hoofd nog even verder nadat mijn lichaam al tot stilstand is gekomen.
Wanneer ook mijn hoofd terug helder lijkt sta ik op en ga op zoek naar mijn muts. Die ben ik tijdens de crash ergens kwijt geraakt onderweg. Ik vind mijn muts terug in de buurt van de boom, neem het touwtje van mijn slee vast en baan mezelf terug een weg naar boven waar mijn vriend me staat uit te lachen.
Meneer heeft blijkbaar alles gefilmd.

Wanneer het zijn beurt is, scheurt hij als een echte professionele sleeër naar beneden. Hij wijkt niet één keer van zijn koers af en raakt nog geen takje onderweg naar beneden. Niet eerlijk.

We gaan nog een aantal keren op en af de heuvel op verschillende plaatsen. Meestal lukt het goed, slechts een enkele keer kom ik vast te zitten in een struik of verlies ik controle en val ik van mij slee. Bij hem gaat alles perfect, gecoördineerd en vlotjes.

Na een uurtje sneeuwpret zetten we ons gezellig bovenaan de heuvel onder een boom. We roken een sigaretje en drinken een pintje.

Koud hebben we niet.

over mij

Hoi, ik ben Nienke, genietend van de fleur van mijn leven en inwoner van de prachtige Kempen. Al 6 jaar ben ik samen met de liefde van mijn leven en nagel aan mijn doodskist. Ik hou van mijn koppige husky en mijn favoriete kleur is blauw. Ik ben een curieuzeneus die alles wil weten en mijn leven zit vol plottwists die zelfs ik niet zie aankomen.

En ik denk dan vaak ‘ik kan nu toch niet de enige zijn?’

X,
Nienke