Gussie in wonderland

De appelsiendouche

“When life gives you lemons, aks for an orange and eat it in the shower”
– Me

Eén van mijn AWESOME vriendinnen – Ik heb de béste vriendinnen – vertelde me laatst over een hype: Een sinaasappel eten onder de douche.

I kid you not!

Blijkbaar zou het energie geven, helpen tegen stress en zou het voor sommigen zelfs erotisch zijn…
Klinkt als iets dat het uittesten waard is, denk ik dan.

Ik kocht een appelsien in de winkel en legde die thuis in de fruitmand, geduldig wachtend op het perfecte moment om dit kleine experimentje uit te proberen. Gelukkig moest ik niet lang wachten. Gisteren was het zover.

Mijn vriend sliep uit, waardoor ik heel de voormiddag kon genieten van me-time. Ik stond op, stak croissantjes en chocoladebroodjes in de oven en pakte mijn yogamatje. Terwijl de broodjes lekker bakten in de oven en het huis vulde met hun heerlijke geur, rekte en strekte ik mezelf uit op het matje.

Nadien at ik van de vers gebakken croissantjes met confituur en las een boek in de veranda. Het zonnetje scheen lekker op deze laatste zaterdag van september en lokte me de tuin in. Diesel, onze husky, dartelde achter me aan met een stok in zijn mond.

Toen ik terug naar binnen wandelde om een glaasje water te nemen, viel mijn oog op de fruitmand en de appelsien die op mij lag te wachten. Een glimlach verscheen spontaan op mijn gezicht.

Zonder aarzelen nam ik de appelsien, wandelde naar de badkamer, deed mijn jogging uit en stapte onder de douche met de appelsien in mijn hand.

Het warme water stroomde over mijn hoofd en lichaam naar beneden en ik ontspande me meteen. So far, so good. Een warme douche is natuurlijk altijd ontspannend.

Nu stond ik daar te staren naar de appelsien in mijn rechterhand. Confession: ik ben normaal gezien geen fruiteter en al zeker geen appelsien. Al die velletjes en geprul is er voor mij te veel aan. Met andere woorden, ik had geen flauw idee hoe je dit eet.

Ik prulde de schil stukje per stukje los en liet het op de vloer van de douche vallen. Na een tijdje kreeg ik grotere stukken los en was het best een bevredigend gevoel! Vooral omdat ik alles zomaar kon laten vallen, onbezorgd als een klein kind. Door het warme water en de appelsienenschillen werd ik omringd door het heerlijke aroma. Zonder nog maar een hap genomen te hebben, kon ik de appelsien al proeven in mijn mond.

Toen de schil er zo goed als af was, brak ik de appelsien in twee stukken en nam een grote hap uit het eerste stuk. Het sap vloog in het rond en ik voelde het over mijn lichaam lopen. Het was fris en waarschijnlijk plakkerig, maar dat maakte nu niet uit. De appelsien was sappig en smaakte zoet. Het was alsof hij extra smaak kreeg doordat ik ondertussen ook volledig ondergedompeld was in het aroma. Wat was dit een heerlijke ervaring!

Ik nam nog een grote hap en kneep expres een beetje zodat het sap langs mijn mond over mijn kin zou lopen en ik helemaal op kon gaan in het oergevoel dat stilaan naar boven kwam.

Ik schrok van de badkamerdeur die ineens open ging en verslikte me! Mijn vriend kwam binnen. Hij was blijkbaar wakker geworden.

‘Schatje? Waarom ruikt het hier zo naar appelsien?’

‘Uhm…’

Hij doet het schuifdeurtje van de douche open en kijkt me verbaasd aan: ‘Wat ben jij aan het doen?’

‘…Een appelsien aan het eten’ – Oh ow, betrapt!

‘Dat zie ik, ja’

Betrapt en niet goed wetend wat ik moet zeggen, sta ik daar voor hem. De vloer bezaaid met schillen en de rest van de appelsien nog in mijn beide handen.

‘Hmm, het ruikt anders wel heerlijk. Goed als ik erbij kom?’

X.
Gussie

Ps: Bedankt, meid! You changed my life for the better, again!

over mij

Hoi, ik ben Gussie, genietend van de fleur van mijn leven en inwoner van de prachtige Kempen. Al 6 jaar ben ik samen met de liefde van mijn leven en nagel aan mijn doodskist. Ik hou van mijn koppige husky en mijn favoriete kleur is blauw. Ik ben een curieuzeneus die alles wil weten en vol zit met verwondering over het leven.

My Precious

“Ongeluk zit in een klein hoekje. Dus geluk zit in de rest van de wereld”
– Loesje

‘Pfff’ zucht ik diep terwijl ik in de schrale snoepkast staar. Zowel de bodem van de kast als de achterkant is zichtbaar. Een grote zak paprikachips ligt er eenzaam bij. Geen goed teken als je het mij vraagt. Zeker niet deze tijd van de maand, if you know what I mean.

Hoopvol kijk ik in de koelkast, misschien is daar nog een lekker stukje chocolade te vinden.

‘Pfff’ zucht ik opnieuw. Niks. De muizen vallen hier dood in de kast!

Teleurgesteld en onbevredigd strompel ik terug naar mijn warm en cozy plekje onder mijn dekentje in de zetel, druk op ‘play’ en binge ‘Jane the virgin’ verder op netflix.

De hilarische serie heeft me helemaal in haar ban en ik zit net in een verwarrende, maar romantische scène tussen Jane en Rafael wanneer ineens de bel gaat.

DING DONG

Pfff, wat nu weer! Kan een mens niet meer rustig in de zetel afzien en een serie kijken zonder gestoord te worden? bitch ik onderweg naar de voordeur. Ik doe er expres lang over om er te geraken.

Maar wanneer ik eenmaal de deur open doe, blijken er twee Engeltjes te staan: “Goedenavond mevrouw, wij zijn op ruiltocht. Heeft u misschien iets om met ons te ruilen?”

In hun handen houden ze twee chacha’s.

ZE HEBBEN CHOCOLADE BIJ!

“Momentje…” ik spurt naar de keuken om dan razendsnel terug te komen met de eenzame zak paprikachips: “Wat denken jullie hiervan, goede deal?”

“Wow, zeker! Dank u wel, mevrouw!” Gelukkig huppelen de twee Engeltjes terug de straat op.

En ik kruip terug onder mijn dekentje met de chacha’s in mijn hand “We wants it, we needs it. Must have the precious!” zeg ik tegen niemand in het bijzonder.

X,
Gussie

over mij

Spinnenmaand

“Normal is an illusion. What is normal for the spider is chaos for the fly”
– Morticia Addams

September, een gezellige maand waarin ik nog volop geniet van de laatste zonnestralen, maar toch de herfstwind al kan voelen waaien en de warme chocomelk met slagroom al ruik. Mijn dekentjes liggen al klaar in de zetel – oké, toegegeven, mijn dekentjes liggen ALTIJD klaar in de zetel – en ik bespied de bladeren van de bomen om de eerste kleurwisseling zeker niet te missen. Een heerlijke maand die me nooit teleur stelt. Er is alleen één heel GROOT probleem…

In september komen namelijk…

alle…

spinnen…

binnen.

Ver-schrikkelijk als je net als ik een panische angst hebt voor die beestjes met hun acht lange poten. En met panische angst bedoel ik, melodramatische scènes wanneer een spin in mijn gezichtsveld opduikt. Denk daarbij aan: luid gillen, in paniek op een hoger gelegen iets springen, wenen, obsessief het beestje in het oog houden, zweten, hyperventileren, kippenvel, jeuk,… Bah!

Zelf durf ik een spin niet doden of buiten zetten. En, believe me, ik heb het al meerdere geprobeerd. Een kleine hooiwagen, dat lukt soms, als ik dapper genoeg ben. Maar zo’n dikke zwarte? Bah! Vergeet het maar, daar kom ik nog niet bij in de buurt. Uiteindelijk zit er niets anders op dan mijn vriend roepen zodat hij me kan redden.

En wanneer mijn vriend niet thuis is? Dan bel ik mijn schoonvader of mijn vader of een vriend of een andere vriend of… Ik bel mijn hele telefoonboek af net zolang tot iemand oppakt en de spin komt vangen.

En als het midden in de nacht is? Dan ook!

Het is een heus probleem, die arachnofobie. Zo staat mijn bed bijvoorbeeld standaard minstens 10cm van de muur. Heb ik mijn vriend ooit opgebeld op mijn werk omdat er een spin zat. Heb ik al meerdere keren bijna een auto-ongeluk veroorzaakt omdat er ineens een spin naar beneden kwam gedwarreld – True story. En heb ik al ontelbare nachten slaap verloren. Want het enige dat erger is dan het zien van een spin, is ze ineens niet meer zien! Bah!

Soms wanneer de angst me écht in zijn greep heeft – meestal in september – wordt ik heel ongemakkelijk in huis en komt er een soort OCD naar boven. Dan houdt ik halt op random plekken in het huis, kijk naar een plek waar ooit een spin heeft gezeten en zeg hardop ‘Bah’ terwijl een koude rilling over mijn rug loopt.
Dit gedrag herhaalt zich dan enkele keren per dag op dezelfde plaats.

Er zijn dan ook gewoon zoveel verschillende soorten, het is onmogelijk om eraan te wennen. Hooiwagens, daar kan ik ondertussen wel tegen. Als ik er zo eentje zie, ga ik rustig mijn vriend halen.
Zo’n dikke zwarte is een probleem. Dat zijn meestal heel snelle en je weet nooit welke kant ze uit gaan.
Tegenwoordig zijn er dan ook al donkerbruine met nog langere, stekerige poten dan de zwarte.
En ik heb er zelfs al twee gezien die even groot waren als mijn hand – Echt waar! – en er stond zelfs haar op hun poten!

Vroeger zag ik wel eens een kruisspin, maar dat is al lang geleden. Die zijn misschien al uitgestorven.
Springspinnen zijn ook echt verschrikkelijk! Ze zijn klein, maar komen en gaan in een flits. Dat zijn vaak diegene die me in de auto verrassen en het potentieel hebben om me te vermoorden in een auto-ongeluk – The perfect crime.

Ondanks alle spinnenkoppen, meen ik wat ik aan het begin zei: september is én blijft één van de gezelligste maanden van het jaar. Al snap ik wel waarom die kerel van Greenday zingt ‘Wake me up when september ends’.

X,
Gussie

Ps: Tijdens het schrijven van deze blog is bij mij alles beginnen kriebelen. Bah!
Heb jij ze kunnen lezen zonder gekriebel?

over mij

Lapis Lazuli

“Toeval is God’s manier om anoniem te blijven”
– Albert Einstein

Net voor onze vakantie, ging ik bij mijn grootouders lunchen. Dit doe ik wekelijks sinds ik van job ben veranderd en kijk er iedere week opnieuw naar uit. Het is echt gezellig om samen met mijn moeke en mijn vake te babbelen, lachen en smullen.

En smullen doen we zeker! Want ik krijg niet gewoon een boterham met bijval – wat voor mij zeker goed genoeg zou zijn en ik heb dat al meerdere keren gezegd. Nee, mijn moeke maakt croque monsieurs met een vers slaatje, lekkere macaroni met kaas en veel gehakt, frikandellen met warme krieken, kaaskroketten, pompoen-appelsoep (mijn lievelingssoep, btw),… allemaal héérlijk!

De laatste keer voor de vakantie stonden er zelfgemaakte balletjes in verse tomatensaus op tafel, mmmm! Hier ben ik helemaal verzot op!

‘Amaai, wat een feestelijke maaltijd!’ zei ik verrukt toen ik aan tafel plaatsnam.

‘Er valt dan ook iets te vieren vandaag’ antwoordde moeke geheimzinnig en afwachtend.

Direct paniek in mijn hoofd – Oh nee! is er iemand jarig? Nee, dat kan niet. Ze verjaren aan het begin van het jaar., toch? WAT BEN IK VERGETEN?

‘Vandaag is onze 56ste huwelijksverjaardag’ verloste ze mij uit mijn lijden.

Wow, 56 jaar getrouwd! Dat is inderdaad een reden om te vieren!

Ik doopte het 56ste huwelijksjubileum tot het balletjes-in-tomatensaus-jubileum. Maar opeens toverde moeke een lijstje uit de schuif waarop ieder jubileum – en bijhorend materiaal – netjes stond genoteerd.

Blijkt het 56ste huwelijksjubileum het ‘Lapis Lazuli’ jubileum te zijn. ‘Hmm, dat ken ik niet’ zei ze tal struikelende over de twee woorden.

‘Dat is een speciale bloem’ zei ik betweterig – één van mijn minder charmante eigenschappen, vooral omdat ik het meestal nog fout heb ook – ‘en ik ga die bloem voor jullie zoeken en plukken!’

Eenmaal thuis googelde ik ‘waar groeit de lapis lazuli’

…

Blijkt het een steen te zijn.

Een zeldzame edelsteen die voornamelijk wordt gewonnen in Afghanistan met prachtige azuurblauwe kleur. De steen zou speciale spirituele eigenschappen bezitten, zoals je intuïtie stimuleren en helpen om helder na te denken – Misschien nog iets voor mij dan. Het is ook de steen van de waarheid, spiritueel inzicht en nog zoveel meer. Google het maar eens.

Maar dus, een steen en dan eentje die ik hier niet direct op de grond ga vinden, dju toch!

Gelukkig bestaat er zoiets moois in het leven als ‘toeval’.

Toeval is in mijn ogen pure magie.

En toeval wil dat ik tijdens onze vakantie op het avondmarktje in Vallon rondliep – oké, misschien is dat geen toeval, want dat doen we iedere keer. Maar wat wél toeval is, is dat er op dat marktje een oudere dame stond met een kraampje vol edelstenen. En tussen die kleurrijke stenen en heldere kristallen zag ik in een houten bakje een azuurblauwe steen liggen.

X,
Gussie

over mij

Ik ga op reis en ik maak mee…(deel 2)

“Un verre de vin, c’est bon pour la santé...le reste de la bouteille, c’est bon pour le moral”

Thuiskomen, zo voelt het hier aan de ardêche. We draaien de camping op en spotten direct een leeg plekje aan het water. Daar! Misschien is dat onze plek! Dat zou geweldig zijn. Of daar! Gezellig onder die wilgenboom! Of ginder in het hoekje!

We besluiten dat alle plekjes er even goed uitzien en zijn benieuwd naar ons stekje voor de komende acht nachten…

Bonjour! Met mijn beste Frans probeer ik ons aan de receptie aan te melden. Een vriendelijke, jonge kerel helpt me verder. Het is de eerste keer dat ik hem hier zie. Mijn Frans is niet goed genoeg om een heel gesprek aan te gaan, zijn Engels is dan weer te slecht om op die manier te communiceren en aangezien we allebei ook geen gebarentaal kennen, sta ik stilletjes te wachten terwijl hij de reservatie nakijkt.

PLUNG!

Ik hoor de computer keer op keer een foutmelding geven vanachter de balie en zie hem nerveus beginnen schuiven op zijn stoel. Hij kijkt me snel aan en geeft me een vluchtige, niet gerustellende glimlach.

Uiteindelijk zegt hij wat er aan de hand is: bij het maken van de reservatie zijn ze blijkbaar vergeten een plekje aan ons toe te kennen en nu is de camping volgeboekt.

Nu zijn ALLE campings volgeboekt.

Maar hij gaat zoeken naar een oplossing. Ik mag het hopen. Maar ik ben de kwaadste niet, dus probeer hem gerust te stellen in mijn beste Frans dat het oké is als hij een oplossing kan vinden en om hem even tijd te geven, ga ik wel buiten wachten.

Een kwartiertje later komt hij naar ons toe met twee opties. Ofwel nemen we een plekje dat nog vrij is, maar normaal gezien gebruikt wordt voor mensen die rondtrekken en niet lang blijven, want dat plekje staat vol in de zon. Het is hier 33°c, dus dat zien we niet echt zitten.

De andere oplossing is één nachtje slapen op de plek net achter de camping en morgen verhuizen naar een definitieve, goede plek. We hebben dan zelfs de keuze uit drie plekken. Ik kies de plek het dichtst bij het toilet en lekker in de schaduw van twee grote bomen. Hij legt die plek nu direct vast in het reservatiesysteem.

We bedanken de kerel voor het zoeken naar een oplossing en volgen hem naar het plekje net achter de camping…

Daar waar de containers staan, blijkbaar…

Mijn vriend en ik kijken elkaar aan en schieten in de lach – er moet toch ook altijd wel iets zijn, hé!

We stellen onze tent zo ver mogelijk van de containers op, eten een Aïki en doen dan een fles wijn open – what else to do als je op het stort overnacht. Het is een lekkere rosé met een verrassend fruitige smaak. Niet zoet, niet droog, gewoon heel fruitig. Ik ben natuurlijk niet echt een wijnkenner, maar lusten doe ik deze wel.

Een tweede fles wijn volgt snel en we lachen ons te pletter, tot ik te hard lach – oh ow, ik moet dringend naar het toilet! Wat op een camping dus zoveel betekend als, eerst nog 10 minuten wandelen en de wc-rol niet vergeten.

Met een nieuwe fles wijn en een wc-rol strompelen we al lachend en gierend in het donker de camping over. Tot er opeens een camionnetje midden op de pad opdoemt. Als echte verdedigingsninja die ik ben, steek ik beide handen naar voren en roep: pas op! Hier staat iets!

Uit de schaduw naast het busje doemt nu ook ineens een hippie op, in een shortje met dreads tot op zijn hielen. Hij start een heel gesprek waarin ik de woordjes: la voiture en voler versta. Versta, maar niet begrijp.

Ik schiet in de lach: quoi? Je ne comprends pas.

Er volgen nog meer woordjes die ik niet begrijp en na een heel verwarrend gesprek, besluit ik gewoon weg te wandelen met de wijze woorden: bonsoir monsieur, je dois faire de pipi.

We steken de Franse hippie en het busje voorbij en strompelen verder richting de toiletten met een halve fles wijn en een wc-rol. Achter ons hoor ik een vrouwenstem iets roepen en versta ‘bouteille’

Ik draai me om naar de vrouw en lach schuldbewust met de fles wijn in mijn rechterhand.

‘Ah! Ça tu comprends!’ Lacht ze terug.

‘Oui, oui. Bouteille, je comprends très bien!’

X,
Gussie

Ps: ‘voler’ wil blijkbaar zeggen ‘stelen’.

over mij

Ik ga op reis en ik maak mee…(deel 1)

“It’s less what the eye sees and more what the soul feels”

EINDELIJK is het zo ver! We kunnen weer op vakantie gaan! Drie keer hoera!

En het zou geen vakantie zijn, zonder (weer) iets mee te maken…

‘Een goede voorbereiding is het halve werk’ zeggen ze wel eens. Geen idee wie ‘ze’ zijn, de mensheid veronderstel ik, maar ze zeggen nogal veel. En soms, heel soms, luister ik.

Dus met de campings op voorhand gereserveerd te hebben, lijstjes (heel veel lijstjes) en de avond voor vertrek een goed gevulde auto gebaseerd op die vele lijstjes, dacht ik ‘laat maar komen die Franse zon, wij zijn er helemaal klaar voor!’

Misschien was ik daardoor overmoedig, misschien was het de vakantiestemming waarin ik me bevond of misschien was het omdat het al veel te lang geleden is dat ik naar een ‘feestje’ kon, we zullen het wellicht nooit weten, maar toen we de avond voor vertrek werden uitgenodigd op een housewarming zijn we, na lang twijfelen, tóch gegaan.

Je kent het vast wel, van die avonden waarop je niet per se veel zin hebt om nog ergens naartoe te gaan, maar je gaat tóch. ‘We gaan eventjes goedendag zeggen en dan zijn we terug weg’ of ‘we gaan wel effe zien, maar niet te lang, want we moeten morgen vroeg vertrekken’. Met andere woorden jezelf verplichten om ergens naartoe te gaan, om een reden die voor mij niet echt duidelijk is, terwijl je niet echt veel zin hebt om uit je zetel te komen.

MAAR…dat zijn ook de avondjes die serieus uit de hand kunnen lopen, gek genoeg. En ik wéét dat! Ik ben me bewust van het gevaar! Toch laat ik me iedere keer vangen. Dus ook vorige zaterdag, toen we ‘maar even gingen zien’ en uiteindelijk om 5 uur s’ochtends (!) in ons bed belanden, terwijl we de dag nadien op vakantie vertrokken met minstens 8uur rijden in het verschiet.

Gelukkig heb ik geen katers, nooit. Yes, I am a very lucky girl! Dus toen mijn vriend na twee uurtjes rijden groen begon uit te slaan, heb ik het stuur wijselijk overgenomen. Al cruisend over de route du soleil met een snurkende vriend naast mij, de muziek vollenbak en het zonnetje dat steeds harder begon te schijnen, ging ik de palmbomen aan de middellandse zee tegemoed.

Eerste bestemming, Var, aan de Côte d’Azur.

Juist ja, diegenen die het nieuws in het oog houden, daar waar de bosbranden zijn.

Gelukkig hebben we hier zelf niet mee te maken gekregen en hebben we onze vakantie veilig kunnen beginnen.

Het is een waar paradijs, daar aan de Côte d’Azur! Palmbomen, helderblauw water, eilandjes, zeilbootjes, koraalriffen en prachtige vissen! Het voelt onwerkelijk, zoveel natuurlijke pracht en praal op één plek. Ik moet je niet vertellen dat ik als nature lover mijn ogen daar heb uitgekeken.

Overdag rustig genieten aan het strand naast de kliffen, iedere dag gaan uiteten en snorkelen in het helderblauwe water.

’s Nachts vallende sterren spotten aan de heldere, pikzwarte hemel met miljoenen lichtjes en wensen dat…

…dat ga ik je natuurlijk niet vertellen, kurieuzeneuzemosterdpot, dan komt mijn wens niet uit! Maar ik zal je laten weten wanneer ze ooit, misschien, uitkomt.

Volgende bestemming, thuiskomen aan de Ardêche, waar ze ons blijkbaar tóch niet verwacht hadden…

X,
Gussie

Ps: ik heb de zon niet zien zakken in de zee, daarvoor zitten we hier blijkbaar aan de verkeerde kant.

over mij

Look who’s talking

“I, myself, am entirely made of flaws, stitched together with good intentions”
– Augusten Burroughs

De oplettende kurieuzeneuzemosterdpot heeft waarschijnlijk opgemerkt dat ik in mijn laatste blogpost ‘De redding van De Haan’ de blog ondertekende met een andere naam…MIJN naam.

En je hebt je misschien afgevraagd wat die daar staat te doen?

Wel, simpel, ik wil niet meer anoniem bloggen. Eindelijk durf ik luidop te schrijven. Het is altijd mijn bedoeling geweest om tegengewicht te geven aan de negativiteit in de wereld. Om mensen ook iets puur en positiefs te geven aan hun dag, al is het maar iets klein. Want het is leuk om je nét iets beter te voelen, zowel op de ik-ben-zo-gelukkig-met-mijn-leven-dagen als de ik-kom-mijn-bed-nooit-meer-uit-dagen.

MAAR

Ik was bang. Bang voor de reacties van het internet. Bang voor alle meningen die gratis bij de cornflakes zitten tegenwoordig. Anoniem bloggen gaf me de mogelijkheid om een afstand te blijven houden met mijn schrijfsels en mezelf, zodat eventuele kritiek minder hard zou aankomen.

Het voelde verkeerd. Bloggen over het échte leven, terwijl ik zelf veilig verstopt bleef achter de anonimiteit. Stiekem schrijven over het leven, alsof het allemaal één groot geheim is. Dat is niet de echte ik. In het dagelijks leven ben ik een open boek, letterlijk. Iedereen is altijd over alles op de hoogte. Ik kan niets verbergen.

Liegen, dat kan ik ook niet.
Speel maar eens een potje poker met mij. Pokerface? Nooit van gehoord!

Maar dus, het voelde verkeerd. Alsof ik mezelf niet helemaal kon zijn tijdens het schrijven, terwijl dat net heel het punt was: echt en puur (en liefst van al nog een beetje grappig ook).

Dus heb ik geprobeerd al mijn moed bijeen te rapen en dat is geluk!…Uiteindelijk.

Aangenaam, ik ben Gussie!

Ik probeer het leven niet te serieus te nemen, maar lig toch regelmatig in mijn bed te piekeren over van alles en nog wat. Daarom heb ik er mijn doel van gemaakt om de Queen van de silver linings te worden en àltijd het positieve van iets in te zien of op z’n minst te blijven lachen. Geen gemakkelijke opgave, maar schrijven helpt me om alles een humoristische of positievere twist te geven. Zo ploeter ik door het leven dat zotte plottwist op mijn pad gooit.

En ga nu niet denken dat het leven altijd lief voor mij is geweest. Nee hoor, ik heb al voor hete vuren gestaan! Meer dan eens heb ik me zwaar verbrand en misschien zelfs wel eens gedacht, dit is het einde. En toch…Toch zit ik hier mijn verhaal te doen aan jou.

Ja, jij daar!

Ik hoop dat je je amuseert door deze blog te lezen en af en toe zelfs even moet lachen. Hopelijk krijg je ook de mindset dat het leven niet moeilijk MOET zijn. Dat er al eens gelachen mag worden. Misschien herken je jezelf wel in sommige verhalen of thema’s. Want, hoewel we ieder ons eigen leventje leiden, we zijn nooit alleen. Er is altijd wel iemand die hetzelfde denkt, iets gelijkaardigs heeft meegemaakt of steun kan bieden uit onverwachte hoek.

Als écht moodswingbaby kan ik mezelf nu ook tegenspreken en zeggen ‘ja, maar het leven is niet altijd rozengeur en manenschijn’. Helemaal waar, natuurlijk. De ene dag ben ik gewoon gelukkig en de andere dag niet. Soms zomaar, soms met goede reden. Het ene moment rijd ik zingend, met de ramen open van de auto over een bospaadje ‘Smack that, all on the floor! Smack that, give me some more!’. Het andere moment rijd ik ’s nachts op een bijna verlaten autostrade met tranen in mijn ogen mee te janken ‘When you cried I’d wipe away all of your tears. When you’d scream, I’d fight away all of your fears’.

Perfect ben ik verre van, maar ik doe mijn best. En mijn best is waarschijnlijk anders dan jouw best. We hebben allemaal een ander best. Daarom zijn sommige mensen beter in iets, dan is hun best beter dan mijn best. Maar andersom ben ik in andere dingen weer beter, dan is mijn best weer beter dan het best van de anderen. Kan je nog volgen?

Het gaat er dus om, ik doe mijn best.

En ik ben hier, iedere week, om weer iets eigenaardigs, eigenzinnigs of eigentijds te vertellen.

Welkom! En leuk je te ontmoeten.

Twijfel zeker niet om te reageren op blogposts! Zo weet ik wat je graag wil lezen en welke thema’s ik kan bespreken. Let’s keep in interesting.

X,
Gussie

Ps: Als je me beter wil leren kennen, neem dan zeker eens een kijkje op de pagina ‘Leuk me te ontmoeten’.

Over mij: Leuk me te ontmoeten!

over mij

De redding van De Haan

“To sit in silence at the shore, watch the waves and hear the turf, is to appreciate the very breathe and heartbeat of the earth”

Na een karaokeconcert in de auto samen met mijn vriend, waarbij we alle liedjes van Tourist LeMC vanbuiten hebben geleerd, komen we aan in De Haan. Ik spring uit de auto nog voor hij helemaal stilstaat, steek mijn neus in de lucht en snuif onmiddellijk de zoute zeegeur op. Heerlijk!

Een zeemeeuw vliegt boven mijn hoofd en wijst me krijsend de weg naar de plek waar ik naar verlang om te zijn. De plek waar de golven me keer op keer begroeten. De plek waar de wind mijn haren wild in het rond doet waaien. De plek waar ik met mijn blote voeten in het zand kan wroeten. De plek waar ik he-le-maal tot rust kom.

Hand in hand wandelen we richting het lokkende geluid van de golven. We zeggen beiden geen woord, maar dat hoeft ook niet. Onze stem heeft duidelijk nood aan rust en wij ook. Het was een hele belevenis in Macon en de autorit was even plezant als ze vermoeiend was.

Wanneer we de dijk opwandelen word ik verrast door hoe rustig het hier is, zalig! Nu we tussen de gebouwen uit zijn, schijnt het zonnetje haar stralen recht op mijn gezicht en moet ik mijn ogen dichtknijpen door het felle licht. Shit. Ik ben mijn zonnebril vergeten. Blindelings volg ik mijn vriend die me naar het strand begeleid.

We doen onze schoenen uit en een gevoel van genot verspreid zich over heel mijn lichaam wanneer ik mijn eerste stap op het strand zet en het koele zand tussen mijn tenen voel. Een zachte tinteling begint vanonder aan mijn voeten en verspreid zich over mijn benen, rug, schouders, armen tot aan de puntjes van mijn oren en vult me met een gelukzalig gevoel. Ik begin er spontaan van te glimlachen.

Met mijn schoenen in mijn ene hand en de andere vervlochten in de hand van mijn vriend, wandelen we langs de waterlijn de zonsondergang tegemoet.

Vlak voor de duinen vinden we een plekje om gezellig te genieten van het magische schouwspel voor ons.
Rond de zon kleurt de lucht in warme, zomerse tinten geel en oranje. Ze doen me denken aan een raketijsje, ik kan het bijna proeven! Stilaan gaan ze over in de blauwe kleur die al heel de dag aan de hemel heeft gestaan, vergezeld door de donzige wolken.

De golven laten zich er echter niet door van de wijs brengen en begroeten ons keer…op keer…op keer…

En dan vraag ik me af. ..Ik vergeet het altijd weer. ..
Wat gebeurt er vlak na zonsondergang? Overvalt de duisternis ons of neemt de zon haar tijd, uitdagend traag, en neemt haar stralen één voor één mee tot er geen licht meer over is?

Nieuwsgierig om het antwoord te ontdekken, blijf ik haar beweging nauwgezet volgen. Zwijgzaam wachten we tot ze helemaal verdwijnt naar de andere kant van de wereld. Het licht en de warmte neemt ze langzaamaan met zich mee. Een rilling trekt over mijn rug wanneer de wind in een briesje langs me heen, achter de duinen duikt en zich daar verstopt voor de duisternis.

En dan…is ze weg. Verdwenen. Klaar om de slapende zielen aan de andere kant van onze aarbol te wekken en een nieuwe dag aan te kondigen. Enkele achtergebleven zonnestralen houden de duisternis dapper nog even op afstand zodat ze kan ontsnappen. Maar ook zij moeten het onderspit delven. Het is tijd om het donker te omarmen.

Het licht, de warmte en de kleuren zijn verdwenen, maar in de verte hoor ik de zee fluisteren. De zee is er nog.

De zee zal er altijd zijn.

X,
Gussie

over mij

Macon: middeleeuws en melancholisch

“Keep calm and be a princess”

Overnachten in een kasteel! Dat leek me wel wat, dus boekten we last minute de torenkamer in het kasteel van Macon, een dorpje in de provincie Henegouwen.

Het is een ienimieni dorpje met een grote kerk, het kasteel en een opvallende lindenboom als eyecatchers. Het kasteel was prachtig, maar op een serieuze, ruige en middeleeuwse manier.

De grijze stenen in talloze formaten, kleine raampjes en donkere houten balken, deden me voelen alsof ik letterlijk een sprong terug in de tijd had gemaakt. Het was al donker en erg laat toen we aankwamen. Het maanlicht gooide een zweem van mysterie over het kasteel.

Voordat we bij onze kamer aankwamen, staken we de met kasseien aangelegde binnenplaats over. De maan wierp donkere schaduwen en ik voelde een koele rilling over mijn rug trekken. Snel wandelden we richting een lage deur die leek te zijn uitgesneden uit de ruwe stenen. We liepen de met tekeningen versierde tegels van de gang over naar de volgende zware, donkere deur. Onderweg hoorde ik de eerste deur met een knal achter ons dichtvallen, het geluid echode door de gang. De volgende deur ging met veel moeite krakend open en leidde naar een brede trap. De trappenhal was donker, slechts een enkel lichtstraaltje viel door het smalle raampje binnen en viel recht op het wapenschild dat aan de muur was bevestigd. Het oude metaal ving het licht op en maakte een kil contrast met de warme, houten trap. Er hing een muffe, oudhout geur.

Bovenaan de brede trap, werd ik verrast door een smalle gang met hoog plafond. Onze voetstappen waren het enige geluid dat ik hier kon horen, verder was het muisstil. De buitenwereld werd hier, in het hart van het kasteel, volledig buitengesloten. Op het einde van de gang zag ik de oude deur, met vlak erboven het kamernummer in sierlijke letters op de muur geschilderd.

Ik deed de deur open en werd verrast toen mijn vriend het licht aanstak. Mijn ogen hadden duidelijk moeite met het wennen na de donkere gangen van zonet. Onze kamer had een klein keukentje. Er stonden twee éénpersoons sofa’s in het midden van de kamer die me deden denken aan de zetels van mijn grootouders: een donkerbordeau bekleding met een groot, bombastisch bloemenpatroon. Met mijn vingers aaide ik over het stof, het voelde ruw aan, net zoals ik had verwacht. Tussen de twee sofa’s stonden twee kleine bijzettafeltjes met een houten blad en zwarte, ijzeren poten die vanonder eindigen in een dramatische krul.

Om naar de torenkamer te gaan moest ik door een gat in de muur kruipen en vier hoge treden omhoog stappen. Ik moest opletten dat ik mijn hoofd niet zou stoten – wat ik uiteindelijk 3 keer gedaan heb.

Ik ging op het zachte bed liggen en staarde naar boven.

Ineens besefte ik dat deze kamer maar één in- en uitgang had, de lange weg hiernaartoe. Ik kon me niet voorstellen dat een prinses hier zou hebben geslapen. Stel dat er brand uitbrak of ze werden aangevallen. De raampjes waren veel te klein, daar zou een volwassen persoon nooit doorpassen. Ze zou als een rat in de val zitten.

Wacht eens even, IK zat hier als een rat in de val!

Een kleine paniekaanval begon op te komen door het claustrofobische gevoel. Terwijl mijn vriend ook de torenkamer in klom en op bed plofte, zette ik een raampje open in een poging om te blijven ademen.

Mijn fantasie sloeg helemaal op hol en ik beeldde me in hoe de prinses hier helemaal afgesloten zat van de buitenwereld. Hoe ze volledig onder controle kon worden gehouden in haar doen en laten. Hoe ze, net als ik nu, nood zou hebben aan frisse lucht en voor het kleine raampje naar lucht zou zitten happen. Ontsnappen was onmogelijk. Er stonden waarschijnlijk wachters aan haar deur, de enige deur en uitweg van deze kamer. Naar beneden springen was geen optie, aangezien de raampjes te klein waren om door te passen en zelfs àls dat lukte, zou je gewoon te pletter storten op de kasseien van de binnenplaats. Ze zat gevangen!

Het werd een vermoeiende en zware nacht waarin ik het claustrofobisch gevoel niet van me af kon schudden. Mijn vriend probeerde me wel op te fleuren en op andere gedachten te brengen, maar het mini-paniekaanvalletje was niet meer te stoppen.

Dankbaar dat een straaltje licht een nieuwe dag aankondigde, gooide ik wat water in mijn gezicht en hoopte dat ik niet over mijn wallen zou struikelen onderweg naar buiten.

Hoewel we eigenlijk voor 3 nachten geboekt hadden, besloten we het over een andere boeg te gooien en zetten koers naar de zee. Op magische wijze weten de golven mij altijd weer tot rust te brengen en daar had ik heel erg nood aan!

X,
Nienke

PS: De foto is genomen op het pleintje aan de kerk van Macon. Het is een exact sfeerbeeld van ons korte tripje naar Macon. De mooie, opvallende lindenboom dateert van 1714. Onder deze lindenboom werden vroeger huwelijken uitgesproken.

over mij

Hoi, ik ben Nienke, genietend van de fleur van mijn leven en inwoner van de prachtige Kempen. Al 6 jaar ben ik samen met de liefde van mijn leven en nagel aan mijn doodskist. Ik hou van mijn koppige husky en mijn favoriete kleur is blauw. Ik ben een curieuzeneus die alles wil weten en mijn leven zit vol plottwists die zelfs ik niet zie aankomen.

En ik denk dan vaak ‘ik kan nu toch niet de enige zijn?’

Liefde is: jezelf soms belachelijk maken

“I love you so much I’d fight a bear for you.
Well, not a grizzly bear, cause they have claws, and not a panda bear, cause they know kung fu…
But a gummy bear, I’d definitely fight a gummy bear for you”

Het was een doodnormale zondag in mei in België.

Als je er woont, weet je wel wat ik bedoel. Het ene moment was het aan het regenen en waaien. Keek je 5 minuten later terug uit het raam, zag je het zonnetje stralen en weer 5 minuutjes later zag je sneeuw zachtjes neerdwarrelen.

Zo’n dag waarop je geen idee hebt of het nu blote-benen-weer gaat worden vandaag, of je een paraplu mee moet nemen om naar buiten te gaan.

Tussen de buien door besloten mijn vriend en ik om het te wagen en onze hond uit te laten voor een lekkere wandeling in het bos vlakbij. Hij, onze hond, zat ons namelijk al minstens een half uur ongeduldig aan te staren door het raam. Het begrip ‘zondag josdag’ is niet voor hem weggelegd.

Ik slaap op zondag al eens graag uit en blijf graag tot de middag lekker in mijn bedje liggen. Zeker op een dag als vandaag. Laat de wind maar lekker waaien en laat de regen maar lekker, regenen?

Heerlijk weer om in bed te blijven liggen.

Niet dus, om 10 uur werd ik al uit mijn bed gehuild door ons harige vriendje. Het is een husky en één van zijn favoriete hobby’s is mij uit bed zetten. Dan zet hij zijn keel open en zingt een lied…en nog één…en nog één…tot hij hoort dat ik mijn voeten op de grond zet, klaar om naar beneden te komen.

Ik had mijn ochtendritueel al helemaal uitgevoerd en ook mijn vriend was ondertussen uit ons bed gerold.

Het zonnetje scheen weer en vol goede moed trokken we onze wandelschoenen en jas aan. De paraplu, die lieten we dapper thuis.

Onze husky sprong als een kangoeroe in het rond toen hij dit zag. Wandelen is één van zijn andere favoriete hobby’s.

We wonen op wandelafstand van 2 bossen en kozen vandaag voor de dichtste bij ons huis. Met dat weer weet je nooit wanneer je in een stortbui terug naar huis moet lopen. Het zou niet de eerste keer zijn.

We komen net aan het bos wanneer het zonnetje verdwijnt achter een wolk en het lichtjes begint te miezeren. Hier kunnen we nog wel tegen en we zetten onze wandeling rustig verder, hopend dat de regen niet erger gaat worden.

We wandelen over het bospad, wanneer ik langs diep in het bos ineens iets groot, donker en harig op ons af zie stormen!

Het komt steeds dichter en dichter!

Zowel onze hond, als mijn vriend hebben niets door. De ene snuffelt gretig verder met zijn neus op de grond, terwijl de ander een grappig verhaal verteld. Ik hoor hem er zelf om lachen.

“Pas op!” roep ik beide toe.

Ik trek aan de riem, zodat mijn hond veilig achter mijn benen komt te staan en duw mijn vriend met mijn rechterhand ook achter mij.

Met onze husky ‘veilig’ achter mijn benen en mijn andere hand beschermend op de borst van mijn vriend, blijf ik zo even staan: het gevaar inschattend, helemaal klaar om datgene dat uit het bos komt, te lijf te gaan of weg te jagen.

Het komt in snelle vaart dichter en dichter en wordt steeds groter en groter!

Het komt recht op ons afgelopen…

En dan, ineens, is het aan het pad…

2 meter voor onze neus…

Komen 3 konijnen uit de struiken tevoorschijn…

Mijn vriend schiet natuurlijk mega hard in zijn lach, terwijl ik een zucht van opluchting slaag.

Onze hond heeft de konijnen nu ook in het oog gekregen, dus ik kan de adrenaline goed gebruiken om hem in toom te proberen houden. De konijnen komen op aai-afstand, zo dichtbij.

Het blijken een vrouwtje en 2 mannetjes te zijn die een nogal heel actieve vorm van een trio aan het uitvoeren zijn. Ze huppelen achter elkaar, over elkaar, tegen elkaar en lijken zich van de omgeving of eventueel gevaar, zoals wijzelf of onze hond, geen kwaad bewust.

Mijn vriend ligt ondertussen bijna dubbel van het lachen en ook ik besef dat ik me hier weer een fijn staaltje belachelijk heb gemaakt.

Maar, hé! Als het wél een beer was geweest, was ik klaar geweest om mezelf op te offeren voor mijn vriend en onze hond.

Als dàt geen échte liefde is…

X,
Nienke

over mij

En ik denk dan vaak ‘ik kan nu toch niet de enige zijn?’