Migraine

“Here in my cave, I’ll hide.
I love the darkness, I sighed.
Covers pulled over my head.
Until this is over, I’m in bed”

De eerste week van 2022 zit er al weer op. Hoewel ik vol goede moed en positiviteit met de beste bedoelingen aan het jaar startte, kreeg ik al snel een eerste uitdaging voorgeschoteld.

Een migraine aanval.

Het was de eerste werkdag van het jaar en ik zat enthousiast aan mijn bureau om een vliegende start te nemen voor alle projecten die ik dit jaar uit wil voeren toen ik opeens niet meer kon lezen wat er op mijn computerscherm stond.

Ik week mijn blik even af, knipperde een aantal keren met mijn ogen en probeerde opnieuw.
Weer kon ik niet lezen wat er stond. Mijn scherm was bedekt met een grote, flikkerende vlek – oh oow, die vlek ken ik – en ik wist meteen hoe laat het was…

Vanaf dat moment veranderde mijn hoofd in een tikkende tijdbom.

Het is onmogelijk om dan te weten hoeveel tijd ik heb, maar één ding is zeker. Ik moet màken dat ik in een donkere kamer lig!

Op de tast grijp ik mijn sleutels, jas en handtas, zoek mijn verantwoordelijke om mij te verontschuldigen en haast me naar huis. Gelukkig is mijn werk vlakbij waardoor ik deze keer op eigen houtje thuis geraak. In het verleden moest ik altijd rekenen op iemand die me kon komen ophalen – redden –, want zelf autorijden is dan niet meer mogelijk.

Eenmaal thuis aangekomen neem ik een emmer en groot glas water mee naar boven en duik in ons bed in de warme en kalmerende omhelzing van mijn vriend die met de nacht heeft gestaan.

‘Liefje? Wat doe jij hier?’

‘Migraine aanval’ fluister ik gekweld.

‘Aiai, kom maar hier’ Hij rolt naar me toe op zijn zij en neemt me volledig in zijn armen ‘probeer maar snel te slapen’

Ik doe mijn best om de angst voor de verschrikkelijke pijn die gaat komen te onderdrukken en rustig te blijven – als je slaapt, voel je niets, als je slaapt, voel je niets,…

Het is een ware race tegen de klok, maar het lukt me om in slaap te vallen voor de pijn opkomt, voor mijn hoofd ontploft, voor de misselijkheid begint, voor de hel losbarst.

Ik ben gered…voor nu.

Alleen in bed word ik terug wakker. Mijn tong en onderste lip voelen verdoofd aan, ook mijn rechterarm lijkt nog te slapen en mijn hoofd staat op springen. Ik moet naar toilet, maar ben op dit moment niet in staat om recht te komen. Mijn hoofd weegt veel te zwaar, de pijn overspoeld me helemaal en ik voel de tranen prikken in mijn ogen – niet wenen, niet wenen, niet wenen, dan ontploft je hoofd, niet wenen, niet wenen, dat maakt alles erger,… – ik word misselijk, krijg het benauwd, raak buiten adem en mijn hart gaat als een razende tekeer. Terwijl mijn hoofd bonst alsof er een trein over rijdt, probeer ik mijn ademhaling onder controle te krijgen.

Wanhopig probeer ik te vechten tegen de tranen, de misselijkheid en de pijn.

Wanhopig lig ik uiteindelijk drie dagen in mijn donkere kamer, in mijn troostend bed.

De dagen beleef ik een waas, in een soort constante staat tussen slaap en marteling.

Het is pas vrijdagnamiddag wanneer ik me eindelijk naar beneden durf te wagen en terug naar het ‘land der levenden’ kan terugkeren.

Uitgeput laat ik me in de zetel zakken en vlei me tegen mijn vriend aan die een film kijkt.

Zachtjes aait hij door mijn haar en drukt een kusje op mijn voorhoofd: ‘welkom terug’

‘amaai, ik ben stikop’: zucht ik en ik val als een blok terug in slaap.

X,
Gussie

Ps: ik ben nog steeds niet 100% terug beter, dus het is mogelijk dat deze blog schrijf -, spel- of andere fouten bevat. Denken en functioneren gaat op àlle gebieden tijdelijk niet meer.

over mij

Hoi, ik ben Gussie, genietend van de fleur van mijn leven en inwoner van de prachtige Kempen. Al 7 jaar ben ik samen met de liefde van mijn leven en nagel aan mijn doodskist. Ik hou van mijn koppige husky en mijn favoriete kleur is blauw. Ik ben een curieuzeneus die alles wil weten en vol zit met verwondering over het leven.