“Als een fijne dag te hoog gegrepen is, wens ik je vandaag een fijn moment”
– Tante Agaath
Hallo, opnieuw.
Hier ben ik weer.
Terug van weggeweest,
maar anders deze keer.
Want, amaai, wat een jaar.
Ik ben mama geworden van een prachtige zoon én ik ben mijn beste vriendin kwijt geraakt. Twee zo’n tegenstrijdige, ingrijpende gebeurtenissen waar deze moodswingbaby maar moeilijk haar weg tussen kon vinden – of eigenlijk KAN vinden.
En ik zat vast. Potvast in mijn hoofd. Vast in overlevingsmodus. Vast in verdriet en niet wetende hoe ik moest rouwen, om haar, om mijn oude leven dat nooit meer hetzelfde zou zijn. En dan tegelijkertijd gelukkig zijn?
Tranen van geluk vloeiden over mijn wangen wanneer ik mijn zoontje nog even knuffelde voor ik hem naar zijn bedje bracht- for real, kraamtranen zijn een ding! Om dan gelijk over te gaan in tranen van verdriet en gemis omdat ik dat alles niet meer kan delen met Mel.
Liefde het is zo mooi, maar het kan zo pijnlijk zijn
Dus, ik wachtte…
Ik wachtte op het moment dat ik terug mezelf zou zijn en alles vanzelf in zijn plooi zou vallen. Op het moment dat ik klaar zou zijn om de stilte die me zolang troost en gezelschap hield, achter te kunnen laten.
Ondertussen weet ik dat het nooit meer hetzelfde zal zijn.
IK zal nooit meer dezelfde zijn.
En dat is eigenlijk helemaal oké.
Toegegeven, die eerst drie maanden met een baby, WTF?! Dat is gewoon overleven. Die onzekerheid, hormonen, pijnlijke punani, slaapgebrek, huilbuien – ik noem geen namen, maar we waren vaak met twee.
En schuldgevoel! – oh, dat verdomde schuldgevoel.
- ik wist totaaaaaal niet waar ik aan begonnen was of mee bezig was of moest doen. Het heeft me bijvoorbeeld een MAAND en ontelbare rompertjes gekost voordat ik deftig een pamper kon vervangen – dat is dus geen aangeboren vaardigheid of iets dat je ineens kan ‘omdat je mama bent’, blijkbaar.
Gevolg: Welke mama kan nu geen pampers vervangen, ik ben een slechte mama. - Hoe durfde ik zelfs verdrietig te zijn, ik had een prachtige, gezonde zoon op de wereld gezet, er zijn zoveel mensen op de wereld die kinderen willen en er zelf geen kunnen krijgen en ik zit hier met deze baby in mijn armen die van mij is en ik heb die gegroeid in mijn eigen buik en ik wil zo graag nog eens lekker rustig slapen of warm eten en waarom kan ik nu niet stoppen met wenen en gewoon gelukkig zoals het hoort. Er zal wel iets mis zijn met mij – again, kraamtranen, toffe dingetjes.
Gevolg: Ik mis mijn oude, luxeleventje, waarom voel ik me niet zo gelukkig als mensen mij zeggen, ik ben een slechte mama. - Mijn zoontje wilde overdag niet slapen, maar sliep ’s nachts best wel goed. Ik stootte op enorm veel onbegrip vanuit de omgeving omdat ik blij moest zijn dat hij ” ’s nachts tenminste sliep en ik zo toch aan voldoende rust toe kwam”. Maar in realiteit wilde dat zeggen dat ik uuuuren en ki-lo-meters heb gewandeld. Want een wakkere baby is daarom niet altijd een vrolijke baby.
Gevolg: Het huis is een puinhoop, ik krijg niks gedaan en ik krijg mijn baby niet in slaap, dus ik ben een slechte mama.
Dat is niet, hé! Ik ben een GOEDE mama – of ik doe toch kei hard mijn best en dat telt toch al voor iets. Maar ik ben geen superheld die alles kan.
Meerder keren raakte ik in de knoop.
Met mezelf, met anderen, met het leven dat hard en oneerlijk is en gewoon verder lijkt te gaan ook al kan ik soms niet volgen.
En daar kan ik niks aan veranderen – de helaasheid der dingen.
Dus ik ga er gewoon terug voor. Ik schrijf weer over mijn bekommernissen, koetjes en kalfjes, neem alles gelijk het komt, probeer ondertussen zo positief mogelijk in het leven te blijven staan en dankbaar te zijn voor ieder klein gelukje op mijn pad.
Het is nog altijd wennen, deze nieuwe ‘ik’.
Maar het belangrijkste is:
Hier ben ik weer.
Hallo, opnieuw.
Terug van weggeweest,
maar anders deze keer.
En da’s oké.
X,
Gussie
ps: klein gelukske = dat eerste broodje martino na de zwangerschap!
Gussie in wonderland 