“Met vallen en opstaan
wordt wel eens gezegd,
maar soms mag je blijven liggen
en dan help ik je wel recht”
– ‘smooj

Eerst en vooral: Gelukkig Nieuwjaar! Mag dit jaar, hoe dan ook, beter zijn dan vorig jaar. Hopelijk brengt het je nog een stapje dichter bij je doel: een huis, een wereldreis, een ufo spotten, een puppy, het lekkerste ijsje van de wereld, een oplossing voor het gat in de ozonlaag, … soit, om het even wat. Wat je hartje maar begeert, dat wens ik voor je!

Zelf kijk ik enthousiast uit naar wat dit jaar zal brengen. Ik voel me er klaar voor. Eindelijk zit ik gevoelsmatig terug op ‘the good place’. Er is vrede met het verleden, een liefdevol heden en een aantrekkelijke toekomst. Heerlijk!

Het was geen gemakkelijke weg om hier terug te geraken, maar het is gelukt. Ik overwon angsten, leerde verdriet delen en werd mama. En dat ouderschap, dat doet wat met een mens – Slaap is voor watjes.
Grapje, he. Slaap is de droom!

Vandaag vond ik een notitie terug in mijn telefoon die ik vergeten was, maar ergens vorig jaar schreef toen mijn zoontje een paar weekjes oud was. En ik vond het zo grappig en aanmoedigend en herkenbaar – Ahja, ik schreef het zelf, denk ik. Maar ik wilde het graag met je delen. Het is een mooie terugblik op een tijd waarin ik niet wist wat u nu weet.
Komt ie:

Mensen gaan tegen je zeggen: ‘oh, geniet ervan!’
En ik dacht in het begin: ‘maar waarvan dan precies? Zoveel ‘genieten’ is er niet echt aan. Het is zelfs zwaar en moeilijk en frustrerend en ik kan niet slapen, NOOIT MEER’
Ondertussen ben ik erachter:

Genieten = eventjes helemaal smelten en een hart dat begint te gloeien van liefde.

Ervan = kleine, onverwachte momentjes.

Je gaat ze voelen. Ze bestaan! Ze gaan er zijn, onverwacht. VOEL ZE, BELEEF ZE, LAAT ZE JE HELEMAAL OVERNEMEN WANNEER ZE ZICH VOORDOEN – Sorry voor het roepen. Ik meende dit deel precies, want het staat helemaal in caps locks. Ze zijn heerlijk, soms schaars, maar ZE KOMEN ALTIJD TERUG.
Voor mij is zo’n momentje wanneer hij oogcontact maakt tijdens het eten, zo’n intense, liefdevolle blik. Of wanneer hij ein-de-lijk rustig ligt te slapen in mijn armen. Of wanneer ik hem opeens hoor schaterlachen in zijn park.
Ik heb er best lang op moeten wachten en zelfs getwijfeld of ze ooit zouden komen, maar ze zijn er. Ik voel ze.

Een ander adviesje: neem niet zomaar van iedereen advies aan – ironie. Maar mooi om te vermelden in deze post. Doe ermee wat je wil en laat niemand je dingen opleggen of onzeker maken. En je gaat heel veel ongevraagd, goed bedoeld advies krijgen. OOK van die ene mevrouw die je niet kent, maar tijdens het wandelen tegenkomt en vraag of ze ‘eens in de buggy mag kijken’. Vaak gevolgd door: ‘oh, wat een schatje’ en dan meestal direct erachter ‘is hij braaf? Slaapt hij goed?’ of ‘heeft hij het niet te koud/te warm zo?’ – Jeeezes, wat werd ik daar onzeker van. En na een tijdje gefrustreerd.
En het is een val! Wat je ook antwoord, het is niet goed. Je krijgt advies, want ‘het is duidelijk dat je dat nodig hebt’. – niet waar natuurlijk, maar zo voelde het wel.
Mijn advies: je mag advies negeren. – just smile and wave, girl. Just smile and wave (als je weet vanwaar die quote is, ben je écht my kind of people)

Ineens mijn volgend advies: doe wat goed aanvoelt voor jezelf! En in het begin gaat er niets goed aanvoelen en twijfel je over alles, letterlijk alles. Je lijkt geen intuïtie of gezond verstand meer te hebben. In het begin weet je niks. Hoe kan je nu weten of hij te warm of te koud heeft? of honger? of iets anders? Dat wéét je niet. Je kan het alleen maar denken. En dan uitzoeken of je gelijk had of niet. Je leert het wel, heb geduld en vertrouw op jezelf.
Daarbij in het achterhoofd houden: een baby MOET niks. Die wil gewoon slapen, eten en knuffelen. That’s it.

Kom ik vlotjes bij de volgende: wees niet bang om fouten te maken die gaan sowieso gebeuren – lekker positief hier. Maar eerlijkheid troef! En een klein geheimpje? Het is helemaal oké. Zo kleedde ik hem aan in een rompertje met lange mouwen, trui, broek, sokken en muts. We gingen wandelen met 30° buiten. Niks aan de hand, tot ik twee dagen later bij de dokteres zat omdat het kind vol ‘verdachte, rode bultjes’ stond waarop de dokteres me er voorzichtig op wees dat het zweetpukkeltjes waren omdat hij het te warm had…
OEPS, ik was bang dat hij het koud ging hebben buiten. Tja, kan gebeuren? En raad eens: hij neemt me dat niet kwalijk, denk ik. Hij lacht toch nog altijd wanneer hij mij ziet, dus…
Je gaat het waarschijnlijk niet perfect doen, want alles is nieuw en je bent zooo moe. Ik heb nog nooit iets van de eerste keer perfect gedaan. ‘Leren met schaai en schand’, noemen ze dat ook wel.
Neem het jezelf alsjeblieft niet kwalijk.

Je kan iemand die je net hebt ontmoet nog niet volledig kennen en begrijpen. Neem rustig je tijd om je baby’tje te leren kennen. Neem hem echt hé-le-maal in je op. Zijn geur, uiterlijk, geluidjes, bewegingen,… doe maar! Ik ben er zeker van dat mijn tv mij ondertussen al mist en lig hopeloos achter met de series die ik volgde op netflix. Ik kijk altijd naar mijn zoontje, niet op zo’n creepy-stalker manier. Gewoon, wanneer hij rustig ligt te spelen of zijn eigen dingetje doet of ligt te slapen – oké, misschien wel een beetje op een creepy-stalker manier. Die tv is er morgen ook. Maar hij is dan alweer verandert, kan weer nieuwe dingen en ik wil er niets van missen.

En ik zei net al ‘je baby MOET niks’ en jij dus ook niet. Neem tijd voor jezelf wanneer dit kan. Slapen wanneer de baby slaapt? Daar moet ik mee lachen. Ik was al blij als ik dan naar het toilet kon gaan en iets kon eten of drinken. Meestal zette ik een lekker tasje thee in de hoop dat ik het warm kon opdrinken. Of ik poetste mijn tanden, kamde mijn haren en deed propere kleren aan. Helemaal top als dat voor twee uur ’s middags gebeurde. Maar doe iets voor jezelf op zo’n moment.
En als je het geluk hebt dat je baby goed slaapt, dan kan je inderdaad zelf ook een dutje doen. Geen idee, daar heb ik geen ervaring mee – oh, wat mis ik slaap. Maar in geen geval ga je poetsen, opruimen, afwassen,…!

Speelgoed is leuk, maar ook weer niet alles. Een baby lijkt op die manier veel op een kat of een hond. Hij speelt even graag met het koordje van een hoodie of lege fles, als met dat ‘speciale babyspeelgoed voor zijn leeftijd’. Dus het is leuk, maar doe er niet te zot mee, kost alleen maar geld. En een leuke mobiel met muziekje voor in het park? Heel tof! Maar mijn zoontje is bijvoorbeeld nog zotter van lampen… I know, ook geen idee waarom. Overal waar we komen zoekt hij direct naar de lampen aan het plafond en lacht ernaar, tafellampen zijn blijkbaar niet zo grappig en leuk. Zijn spiegelbeeld vind hij ook geweldig, of gewoon spiegels, daar ben ik nog niet helemaal uit.

Oh, voor ik het vergeet. Pampers, niet zo simpel als het lijkt. Ik kon pas fatsoenlijk een pamper aandoen na een maand – Een maand! dus koop rompertjes à volonté. Dat is misschien wel de belangrijkste tip van allemaal, want voor je het weet sta je gehaast midden in de nacht de was te doen omdat de kleren van de kleine allemaal op zijn.

X,
Gussie

Ps: bedankt vroegere mezelf om dit te schrijven. Het herinnert mij aan alles wat ik al leerde als mama en hoeveel zekerder ik nu ben.

“I closed my eyes and made a wish for the future”

Mijn vorig blogpost schreef ik in horten en stoten met tranen in mijn ogen. Deze schrijf ik met een buik vol smurfentaart en een bewegende baby.

Het leven lijkt op dit moment te bestaan uit extremen en tegengestelden waarbij ik steeds afwisselend naar beide kanten geslingerd word.

Tranen van geluk vloeien over in tranen van verdriet, het snikken wordt onderbroken door een glimlach en de handen die de tranen van mijn gezicht vegen, aaien nadien liefdevol over mijn beginnend babybuikje.

Het is een verwarrende tijd.

Maar ik doe mijn best om tussen het gemis, verdriet, hormonen, coronamaatregelen en feestdagendrukte, toch te blijven genieten. En soms zit geluk in de kleinste dingen.

Zo ging ik op de ochtend van mijn verjaardag naar de kapper. Ik kan me geen beter moment voorstellen om mezelf een nieuwe look cadeau te doen – behalve misschien na een break-up, maar daar heb ik nu gelukkig niet mee te maken. Integendeel! – Het is één van de deugden van het leven om je haar te laten wassen door een professional en te laten verwennen met de heerlijk geurende producten. Om nog maar te zwijgen van het ultrazachte haar als eindresultaat.

Een lekker stukje smurfentaart eten, is daar een ander mooi voorbeeld van – Toegegeven, het waren er twee…Oké, vier! Ik ben zwanger, don’t judge me!

Even leek het een verjaardag in mineur te worden toen duidelijk was dat mijn vriend het he-le-maal vergeten was.
Enfin, hij beweerd dat hij zich ‘van datum vergist had’ en ‘dacht dat het de volgende dag pas was’.
Ondertussen heb hem vergeven en wanneer ik naar het prachtige boeket bloemen kijk dat op de tafel staat te pronken, kan ik er zelfs om lachen. De paniek op zijn gezicht toen ik met tranen in mijn ogen – again, I blame the hormones – aan hem vroeg of hij niets vergeten was, zal ik me nog lang blijven herinneren.

Met een nieuwe look, lekkere taart, enkele tranen, veel lachen en een beetje gemis, bleek het weer een typische dag gevuld met alle emoties die er bestaan. I count my blessings, noem het al bij al een geslaagde verjaardag en kijk uit naar de nieuwe ervaringen die bij deze leeftijd komen kijken.

Nu ben ik officieel op de leeftijd waarop ik voor het eerst ons zoontje in mijn armen zal kunnen houden en officieel de titel ‘mama’ ga mogen dragen.

X,
Gussie

Ps: De kat op de foto is super cute, maar helaas niet mijn super cutie. De foto is de blikvanger van deze blog omdat ik het een geweldig foto vind – obviously #catsstardustandmagic – maar vooral omdat de taart op was voordat ik er een foto van kon nemen.

over mij

Hoi, ik ben Gussie, genietend van de fleur van mijn leven en inwoner van de prachtige Kempen. Al 6 jaar ben ik samen met de liefde van mijn leven en nagel aan mijn doodskist. Ik hou van mijn koppige husky en mijn favoriete kleur is blauw. Ik ben een curieuzeneus die alles wil weten en vol zit met verwondering over het leven.

“Not a day goes by that I don’t look at your picture and smile.

Or cry

Or both”

Een paar weken geleden verloor ik één van mijn beste vriendinnen. Ze is letterlijk nergens meer te bespeuren op deze aardbol. Uitgestrooid, net zoals haar zus 12 jaar geleden. Ze is weg, foetsie, en ik ben haar kwijt.

Zo voelt het ook écht.

Ik. ben. haar. kwijt.

Zij ontbreekt in deze wereld.

En ik mis haar!

Haar naam was Melissa. Mel voor de vrienden en vage kennissen, want ze heeft haar naam zelf nooit mooi gevonden. Ze had het bizarre talent om je 100% op je gemak te laten voelen, ook al ontmoette je haar voor de eerste keer. Bij haar moest je nooit doen alsof. Ze was het soort vriendin waarvan je voélde en wist dat ze je graag had. Altijd had ze wel een kleinigheidje bij. Gewoon zomaar, ‘omdat dat haar aan me deed denken’ of ‘ze dacht dat ik het wel leuk zou vinden’ of ‘het was écht iets voor mij’.

Deze week durfde ik voor de eerste keer terugkijken naar foto’s van de voorbije jaren. Het viel me eens zo hard op dat ze ALTIJD aanwezig was op belangrijke momenten. Zij is diegene die de foto’s nam.

Eerste tattoo? Zij reed me er stiekem naartoe met haar auto omdat mijn papa van niets mocht weten en ik te bang was om alleen te gaan. Eerste keer naar de gynaecoloog? Zij wachtte samen met me in de wachtzaal omdat ik me er ongemakkelijk bij voelde. Toen ik catwalkmodel wilde worden? Samen reden we heel Antwerpen rond, van castingbureau naar castingbureau. Ruzie met mijn vriend? Zij was de eerste die ik belde en ze nam al-tijd op. Flairdag in het Wijnegemshoppingcenter en zij wilde heel graag Karen Damen ontmoeten en ik wilde de lifesize kartonnen afbeelding van Ryan Gosling meenemen? Hij past nét niet in haar auto, dus hebben we zijn voeten omgeplooid en plat gelegen van het lachen.

Ik zou nog zoveel meer kunnen en willen vertellen over haar. Hoe ze meer dan 100 bad eendjes verzameld had, hoe ze steeds dingen vergat, hoe ze altijd gekleed ging in legging en marcelleke, hoe enthousiast ze altijd was, hoe ze navelpiercings droeg als oorbellen, hoe vreselijk slecht ze kon autorijden (het is nog altijd een running joke onder haar vrienden dat onze handafdrukken vereeuwigt staan in de hendel van de passagiersdeur), hoe ze altijd weer nieuwe ondernemingen bedacht,…

De meesten van onze leeftijd willen al lang niets ‘speciaals’ meer doen om hun verjaardag te vieren.
Zij wel. Zij maakte er altijd een hele dag of weekend van. Nu pas begrijp ik waarom.
Het is een gift. Weten dat je weer een volledig jaar je eigen ding hebt kunnen doen, dat je geleefd hebt. Zij begreep dat natuurlijk al, ik niet.

En opeens was daar het moment waarop ik te horen kreeg dat ze was opgenomen in het ziekenhuis. Het zag er niet goed uit. Ze was in coma gebracht en lag aan de beademing. De aandoening die haar zus 12 jaar geleden al veel te vroeg had weggehaald, had haar nu ook te pakken gekregen en hoe! Drie maanden lang heeft ze gevochten, écht gevochten om beter te worden en bij bewustzijn te komen. Drie keer is het haar gelukt. Drie keer kregen we terug hoop. Drie keer heeft ze haar ogen geopend en haar familie naast haar zien zitten. De laatste keer zat er zelfs één van haar beste vriendinnen. Ze deed het toen zo goed dat we bij haar op bezoek mochten. Eén voor één, weliswaar. Ik zou de volgende zijn die bij haar mocht langsgaan, maar zover is het nooit gekomen.

Tijdens dat bezoek ging het ineens weer heel slecht. De vriendin vertelde me achteraf dat Mel had gezegd dat ze veel pijn had en dat het voor haar genoeg was geweest. Ze was klaar om te gaan.

Ze was niet bang voor de dood, nooit geweest.
Soms praatten we hierover, dan vertelde ze dat ze besefte dat het haar waarschijnlijk sneller te wachten stond dan de rest van ons. Ze had er vrede mee, ze was er klaar voor.

De volgende dag liet de familie weten dat de dokters palliatieve sedatie hadden opgestart.

Ik zal Mel’s ouders en zus altijd dankbaar blijven dat ik de kans heb gekregen om afscheid te nemen. Om nog even bij haar te kunnen zitten en haar hand vast te houden, want ik had haar nog iets heel belangrijks te vertellen. Iets dat ik absoluut nog met haar wilde delen.

Hoewel ze op dat moment niet meer bij bewustzijn was, ben ik naast haar gaan zitten, heb ik over haar hand gestreeld, terwijl ik haar met tranen in mijn ogen vertelde dat ik zwanger ben.

Die nacht, net na middernacht, werd Mel de beschermengel van het kindje in mijn buik.

X,
Gussie

over mij

Hoi, ik ben Gussie, genietend van de fleur van mijn leven en inwoner van de prachtige Kempen. Al 6 jaar ben ik samen met de liefde van mijn leven en nagel aan mijn doodskist. Ik hou van mijn koppige husky en mijn favoriete kleur is blauw. Ik ben een curieuzeneus die alles wil weten en vol zit met verwondering over het leven.

“The sky looks different when you got someone you love up there“

Wanneer het onverwachts overlijden van één van mijn beste vriendinnen me doet wankelen op mijn benen. Wanneer ik de tranen niet kan bedwingen. Wanneer de herinneringen door mijn hoofd blijven flitsen. Wanneer ik even niets anders kan doen dan me terugtrekken in steun en stilte.

X,
Gussie

over mij

Hoi, ik ben Gussie, genietend van de fleur van mijn leven en inwoner van de prachtige Kempen. Al 6 jaar ben ik samen met de liefde van mijn leven en nagel aan mijn doodskist. Ik hou van mijn koppige husky en mijn favoriete kleur is blauw. Ik ben een curieuzeneus die alles wil weten en vol zit met verwondering over het leven.

“What did YOU do to save the world today?”

Vroeger toen ik mijn bord niet wilde leegeten, zeiden ze thuis altijd ‘die arme kindjes in Afrika…’

Je kent het vast wel, dat riedeltje. Het ouderwetse trucje om zo’n groot schuldgevoel te creëren omdat ik mijn eten niet wilde opeten en een ander kindje stierf van de honger en blij zou zijn met wat ik op mijn bord had liggen. Zodat ik uiteindelijk tóch mijn bord zou leegeten.

Ik weet niet of het trucje bij jou werkte? Maar bij mij dus niet. Niet omdat ik zo’n moeilijke eter ben, maar omdat ik het HAAT om mezelf te overeten. Vroeger al en nu nog steeds. Een verschrikkelijk gevoel vind ik het.

Je buik staat helemaal gespannen en opgeblazen en voelt alsof die ieder moment kan ontploffen. Je broeksriem spant helemaal en je kan niet anders dan de knop van je broek openzetten. Je begint te zweten, voelt het eten zitten tot vanboven in je keel, bent mottig en lui en wil het liefst van al nooit meer bewegen. Alsof al het leven uit je is gezogen.

Nee, dank u. Ik eet liever gewoon genoeg en daarmee klaar. Dat ik hierdoor altijd een half bord terugstuur in een brasserie of restaurant, is frustrerend. Maar even serieus, die porties van tegenwoordig?

Deze week nog ben ik lekker gaan uit eten. Bij het afruimen deelde de serveerster me vriendelijk mee dat ‘naar de hoeveelheid gezien die ik gegeten had, het zeker was toegestaan om de volgende keer de kinderportie te bestellen’ – Hashtag true story

Ik bedankte haar voor de tip en verzekerde haar dat ik het wél heel lekker vond, maar inderdaad niet meer kon opeten.

Soms, heel soms, durf ik een ‘restorestje’ vragen. Maar in dit geval durfde ik niet meer.

Het gebeurt vaak dat ik een voorgerecht bestel als hoofdgerecht of inderdaad uit de kindermenu bestel. Waarom? Omdat ik tóch graag mijn bord leeg eet. Ik verspil absoluut niet graag eten. Niet per se voor die arme kindjes in Afrika, maar gewoon uit respect voor de natuur.

Verspilling is iets waar we inderdaad vanaf moeten. Iedereen doet dat op zijn eigen manier. Sommige mensen eten zich ziek zodat er ‘toch maar niets verspilt wordt’ en andere mensen proberen hun porties aan te passen. En we zijn allemaal goed bezig!

Daarom kan ik een app als ‘toogoodtogo’ alleen maar toejuichen!

De app om voedselverspilling tegen te gaan.

Sinds deze week kan ik met veel trots zeggen dat ik er ook gebruik van maak en al één maaltijd heb gered van de vuilnisbak.

Allez, het is te zeggen…maaltijd…

Ik heb 7 donuts gered van de vuilnisbak.

Maar, hé! Het is een begin!

En wie weet wat (of wie) ik volgende week zal redden?

X,
Gussie

ps: Ik word niet gesponsord door de app om reclame te maken, maar ben gewoon oprecht blij met de donuts en hoe makkelijk het tegenwoordig is om een goede daad voor de planeet te doen.

pps: Mochten de eigenaars/makers van de app ‘toogoodtogo’ deze blog lezen en me willen sponsoren, ben ik zeker geïnteresseerd! Vooral als het te maken heeft met donuts.

over mij

Hoi, ik ben Gussie, genietend van de fleur van mijn leven en inwoner van de prachtige Kempen. Al 6 jaar ben ik samen met de liefde van mijn leven en nagel aan mijn doodskist. Ik hou van mijn koppige husky en mijn favoriete kleur is blauw. Ik ben een curieuzeneus die alles wil weten en vol zit met verwondering over het leven.