Spinnenmaand

“Normal is an illusion. What is normal for the spider is chaos for the fly”

– Morticia Addams

September, een gezellige maand waarin ik nog volop geniet van de laatste zonnestralen, maar toch de herfstwind al kan voelen waaien en de warme chocomelk met slagroom al ruik. Mijn dekentjes liggen al klaar in de zetel – oké, toegegeven, mijn dekentjes liggen ALTIJD klaar in de zetel – en ik bespied de bladeren van de bomen om de eerste kleurwisseling zeker niet te missen. Een heerlijke maand die me nooit teleur stelt. Er is alleen één heel GROOT probleem…

In september komen namelijk…

alle…

spinnen…

binnen.

Ver-schrikkelijk als je net als ik een panische angst hebt voor die beestjes met hun acht lange poten. En met panische angst bedoel ik, melodramatische scènes wanneer een spin in mijn gezichtsveld opduikt. Denk daarbij aan: luid gillen, in paniek op een hoger gelegen iets springen, wenen, obsessief het beestje in het oog houden, zweten, hyperventileren, kippenvel, jeuk,… Bah!

Zelf durf ik een spin niet doden of buiten zetten. En, believe me, ik heb het al meerdere geprobeerd. Een kleine hooiwagen, dat lukt soms, als ik dapper genoeg ben. Maar zo’n dikke zwarte? Bah! Vergeet het maar, daar kom ik nog niet bij in de buurt. Uiteindelijk zit er niets anders op dan mijn vriend roepen zodat hij me kan redden.

En wanneer mijn vriend niet thuis is? Dan bel ik mijn schoonvader of mijn vader of een vriend of een andere vriend of… Ik bel mijn hele telefoonboek af net zolang tot iemand oppakt en de spin komt vangen.

En als het midden in de nacht is? Dan ook!

Het is een heus probleem, die arachnofobie. Zo staat mijn bed bijvoorbeeld standaard minstens 10cm van de muur. Heb ik mijn vriend ooit opgebeld op mijn werk omdat er een spin zat. Heb ik al meerdere keren bijna een auto-ongeluk veroorzaakt omdat er ineens een spin naar beneden kwam gedwarreld – True story. En heb ik al ontelbare nachten slaap verloren. Want het enige dat erger is dan het zien van een spin, is ze ineens niet meer zien! Bah!

Soms wanneer de angst me écht in zijn greep heeft – meestal in september – wordt ik heel ongemakkelijk in huis en komt er een soort OCD naar boven. Dan houdt ik halt op random plekken in het huis, kijk naar een plek waar ooit een spin heeft gezeten en zeg hardop ‘Bah’ terwijl een koude rilling over mijn rug loopt.
Dit gedrag herhaalt zich dan enkele keren per dag op dezelfde plaats.

Er zijn dan ook gewoon zoveel verschillende soorten, het is onmogelijk om eraan te wennen. Hooiwagens, daar kan ik ondertussen wel tegen. Als ik er zo eentje zie, ga ik rustig mijn vriend halen.
Zo’n dikke zwarte is een probleem. Dat zijn meestal heel snelle en je weet nooit welke kant ze uit gaan.
Tegenwoordig zijn er dan ook al donkerbruine met nog langere, stekerige poten dan de zwarte.
En ik heb er zelfs al twee gezien die even groot waren als mijn hand – Echt waar! – en er stond zelfs haar op hun poten!

Vroeger zag ik wel eens een kruisspin, maar dat is al lang geleden. Die zijn misschien al uitgestorven.
Springspinnen zijn ook echt verschrikkelijk! Ze zijn klein, maar komen en gaan in een flits. Dat zijn vaak diegene die me in de auto verrassen en het potentieel hebben om me te vermoorden in een auto-ongeluk – The perfect crime.

Ondanks alle spinnenkoppen, meen ik wat ik aan het begin zei: september is én blijft één van de gezelligste maanden van het jaar. Al snap ik wel waarom die kerel van Greenday zingt ‘Wake me up when september ends’.

X,
Gussie

Ps: Tijdens het schrijven van deze blog is bij mij alles beginnen kriebelen. Bah!
Heb jij ze kunnen lezen zonder gekriebel?

over mij

Hoi, ik ben Gussie, genietend van de fleur van mijn leven en inwoner van de prachtige Kempen. Al 6 jaar ben ik samen met de liefde van mijn leven en nagel aan mijn doodskist. Ik hou van mijn koppige husky en mijn favoriete kleur is blauw. Ik ben een curieuzeneus die alles wil weten en vol zit met verwondering over het leven.