“To sit in silence at the shore, watch the waves and hear the turf, is to appreciate the very breathe and heartbeat of the earth”
Na een karaokeconcert in de auto samen met mijn vriend, waarbij we alle liedjes van Tourist LeMC vanbuiten hebben geleerd, komen we aan in De Haan. Ik spring uit de auto nog voor hij helemaal stilstaat, steek mijn neus in de lucht en snuif onmiddellijk de zoute zeegeur op. Heerlijk!
Een zeemeeuw vliegt boven mijn hoofd en wijst me krijsend de weg naar de plek waar ik naar verlang om te zijn. De plek waar de golven me keer op keer begroeten. De plek waar de wind mijn haren wild in het rond doet waaien. De plek waar ik met mijn blote voeten in het zand kan wroeten. De plek waar ik he-le-maal tot rust kom.
Hand in hand wandelen we richting het lokkende geluid van de golven. We zeggen beiden geen woord, maar dat hoeft ook niet. Onze stem heeft duidelijk nood aan rust en wij ook. Het was een hele belevenis in Macon en de autorit was even plezant als ze vermoeiend was.
Wanneer we de dijk opwandelen word ik verrast door hoe rustig het hier is, zalig! Nu we tussen de gebouwen uit zijn, schijnt het zonnetje haar stralen recht op mijn gezicht en moet ik mijn ogen dichtknijpen door het felle licht. Shit. Ik ben mijn zonnebril vergeten. Blindelings volg ik mijn vriend die me naar het strand begeleid.
We doen onze schoenen uit en een gevoel van genot verspreid zich over heel mijn lichaam wanneer ik mijn eerste stap op het strand zet en het koele zand tussen mijn tenen voel. Een zachte tinteling begint vanonder aan mijn voeten en verspreid zich over mijn benen, rug, schouders, armen tot aan de puntjes van mijn oren en vult me met een gelukzalig gevoel. Ik begin er spontaan van te glimlachen.
Met mijn schoenen in mijn ene hand en de andere vervlochten in de hand van mijn vriend, wandelen we langs de waterlijn de zonsondergang tegemoet.
Vlak voor de duinen vinden we een plekje om gezellig te genieten van het magische schouwspel voor ons.
Rond de zon kleurt de lucht in warme, zomerse tinten geel en oranje. Ze doen me denken aan een raketijsje, ik kan het bijna proeven! Stilaan gaan ze over in de blauwe kleur die al heel de dag aan de hemel heeft gestaan, vergezeld door de donzige wolken.
De golven laten zich er echter niet door van de wijs brengen en begroeten ons keer…op keer…op keer…
En dan vraag ik me af. ..Ik vergeet het altijd weer. ..
Wat gebeurt er vlak na zonsondergang? Overvalt de duisternis ons of neemt de zon haar tijd, uitdagend traag, en neemt haar stralen één voor één mee tot er geen licht meer over is?
Nieuwsgierig om het antwoord te ontdekken, blijf ik haar beweging nauwgezet volgen. Zwijgzaam wachten we tot ze helemaal verdwijnt naar de andere kant van de wereld. Het licht en de warmte neemt ze langzaamaan met zich mee. Een rilling trekt over mijn rug wanneer de wind in een briesje langs me heen, achter de duinen duikt en zich daar verstopt voor de duisternis.
En dan…is ze weg. Verdwenen. Klaar om de slapende zielen aan de andere kant van onze aarbol te wekken en een nieuwe dag aan te kondigen. Enkele achtergebleven zonnestralen houden de duisternis dapper nog even op afstand zodat ze kan ontsnappen. Maar ook zij moeten het onderspit delven. Het is tijd om het donker te omarmen.
Het licht, de warmte en de kleuren zijn verdwenen, maar in de verte hoor ik de zee fluisteren. De zee is er nog.
De zee zal er altijd zijn.
X,
Gussie
over mij
Hoi, ik ben Gussie, genietend van de fleur van mijn leven en inwoner van de prachtige Kempen. Al 6 jaar ben ik samen met de liefde van mijn leven en nagel aan mijn doodskist. Ik hou van mijn koppige husky en mijn favoriete kleur is blauw. Ik ben een curieuzeneus die alles wil weten en vol zit met verwondering over het leven.
Gussie in wonderland 