“I love you so much I’d fight a bear for you.
Well, not a grizzly bear, cause they have claws, and not a panda bear, cause they know kung fu…
But a gummy bear, I’d definitely fight a gummy bear for you”
Het was een doodnormale zondag in mei in België.
Als je er woont, weet je wel wat ik bedoel. Het ene moment was het aan het regenen en waaien. Keek je 5 minuten later terug uit het raam, zag je het zonnetje stralen en weer 5 minuutjes later zag je sneeuw zachtjes neerdwarrelen.
Zo’n dag waarop je geen idee hebt of het nu blote-benen-weer gaat worden vandaag, of je een paraplu mee moet nemen om naar buiten te gaan.
Tussen de buien door besloten mijn vriend en ik om het te wagen en onze hond uit te laten voor een lekkere wandeling in het bos vlakbij. Hij, onze hond, zat ons namelijk al minstens een half uur ongeduldig aan te staren door het raam. Het begrip ‘zondag josdag’ is niet voor hem weggelegd.
Ik slaap op zondag al eens graag uit en blijf graag tot de middag lekker in mijn bedje liggen. Zeker op een dag als vandaag. Laat de wind maar lekker waaien en laat de regen maar lekker, regenen?
Heerlijk weer om in bed te blijven liggen.
Niet dus, om 10 uur werd ik al uit mijn bed gehuild door ons harige vriendje. Het is een husky en één van zijn favoriete hobby’s is mij uit bed zetten. Dan zet hij zijn keel open en zingt een lied…en nog één…en nog één…tot hij hoort dat ik mijn voeten op de grond zet, klaar om naar beneden te komen.
Ik had mijn ochtendritueel al helemaal uitgevoerd en ook mijn vriend was ondertussen uit ons bed gerold.
Het zonnetje scheen weer en vol goede moed trokken we onze wandelschoenen en jas aan. De paraplu, die lieten we dapper thuis.
Onze husky sprong als een kangoeroe in het rond toen hij dit zag. Wandelen is één van zijn andere favoriete hobby’s.
We wonen op wandelafstand van 2 bossen en kozen vandaag voor de dichtste bij ons huis. Met dat weer weet je nooit wanneer je in een stortbui terug naar huis moet lopen. Het zou niet de eerste keer zijn.
We komen net aan het bos wanneer het zonnetje verdwijnt achter een wolk en het lichtjes begint te miezeren. Hier kunnen we nog wel tegen en we zetten onze wandeling rustig verder, hopend dat de regen niet erger gaat worden.
We wandelen over het bospad, wanneer ik langs diep in het bos ineens iets groot, donker en harig op ons af zie stormen!
Het komt steeds dichter en dichter!
Zowel onze hond, als mijn vriend hebben niets door. De ene snuffelt gretig verder met zijn neus op de grond, terwijl de ander een grappig verhaal verteld. Ik hoor hem er zelf om lachen.
“Pas op!” roep ik beide toe.
Ik trek aan de riem, zodat mijn hond veilig achter mijn benen komt te staan en duw mijn vriend met mijn rechterhand ook achter mij.
Met onze husky ‘veilig’ achter mijn benen en mijn andere hand beschermend op de borst van mijn vriend, blijf ik zo even staan: het gevaar inschattend, helemaal klaar om datgene dat uit het bos komt, te lijf te gaan of weg te jagen.
Het komt in snelle vaart dichter en dichter en wordt steeds groter en groter!
Het komt recht op ons afgelopen…
En dan, ineens, is het aan het pad…
2 meter voor onze neus…
Komen 3 konijnen uit de struiken tevoorschijn…
Mijn vriend schiet natuurlijk mega hard in zijn lach, terwijl ik een zucht van opluchting slaag.
Onze hond heeft de konijnen nu ook in het oog gekregen, dus ik kan de adrenaline goed gebruiken om hem in toom te proberen houden. De konijnen komen op aai-afstand, zo dichtbij.
Het blijken een vrouwtje en 2 mannetjes te zijn die een nogal heel actieve vorm van een trio aan het uitvoeren zijn. Ze huppelen achter elkaar, over elkaar, tegen elkaar en lijken zich van de omgeving of eventueel gevaar, zoals wijzelf of onze hond, geen kwaad bewust.
Mijn vriend ligt ondertussen bijna dubbel van het lachen en ook ik besef dat ik me hier weer een fijn staaltje belachelijk heb gemaakt.
Maar, hé! Als het wél een beer was geweest, was ik klaar geweest om mezelf op te offeren voor mijn vriend en onze hond.
Als dàt geen échte liefde is…
X,
Nienke
over mij
Hoi, ik ben Nienke, genietend van de fleur van mijn leven en inwoner van de prachtige Kempen. Al 6 jaar ben ik samen met de liefde van mijn leven en nagel aan mijn doodskist. Ik hou van mijn koppige husky en mijn favoriete kleur is blauw. Ik ben een curieuzeneus die alles wil weten en mijn leven zit vol plottwists die zelfs ik niet zie aankomen.
En ik denk dan vaak ‘ik kan nu toch niet de enige zijn?’
Gussie in wonderland 