Leuven, de mysterieuze stad (deel 1)

“The most beautiful thing we can experience is the mysterious. It is the source of all true art and science.”
– Albert Einstein

In mijn vorige blogpost sprak ik over mijn 10 000 levensdagen en de openbaring die erop volgde. Ondertussen heb ik uitgevogeld waar ik naartoe wil gaan, hoe ik wil dat mijn leven eruit ziet. Het boek ‘De kracht van gedachten’ van Steffi Vertriest, heeft me daar enorm bij geholpen. Aanradertje! Maar daarover later meer. Ik ga nog niet alles aan jou neus hangen, kurieuzeneuzemosterdpot. *knipoog*

Nu zou ik je graag willen vertellen waar ik geweest ben, zonder er echt geweest te zijn. Van gemiste kansen gesproken. 3 keer ben ik in Leuven geweest. En 3 keer ben ik thuisgekomen, zonder ook maar het kleinste detail te kunnen vertellen.

De eerste keer dat ik er kwam, was op schoolreis. We gingen met de trein naar Leuven, denk ik, het kan ook een schoolbus geweest zijn. We werden ‘losgelaten’ en kregen een bundel mee vol vragen, opdrachten en foto’s van gebouwen. Het was de bedoeling dat we rondwandelde in deze, vermoedelijk, mooie stad en ze beter leerde kennen door de bundel in te vullen.

Wat ik me wél nog kan herinneren is dat het zonnetje zalig scheen op deze prachtige dag. Dus mijn vriendinnen en ik hadden een beter idee: laten we lekker op een terrasje gaan zitten. En zo geschiedde.

Die bundel? Geen idee wat we daarmee gedaan hebben.

De tweede keer dat ik in Leuven kwam was enkele jaren later. Een van die vriendinnen met wie ik op het terras was blijven zitten, was daar criminologie gaan studeren. Ze bleef er op kot en daar horen uiteraard ook feestjes bij.

Ik zat zelf niet op kot en studeerde niet in zo’n grootstad, maar ik wil alles wel eens meegemaakt hebben. Dus ging ik met de trein, deze keer ben ik er zeker van, naar Leuven om er een avondje te feesten. Ze wachtte me op aan het station en achterop haar fietst escorteerde ze mij naar haar kot. We maakten ons op en begonnen aan de voordrink. Als snel kwamen haar kotvriendinnen ons vergezellen. Ze leerden mij de magische mix van appeljenever en ice tea kennen. Mmmm.

Vanaf dan begint mijn herinnering redelijk vaag te worden.

We wilden graag een stapje in de wereld zetten en ik gaf me volledig over aan deze studentstad. Te voet vertrokken we vol goede moed en goesting om ergens de boel op stelten te zetten.

We kwamen aan een park waarvan de poort gesloten was. De vriendinnen met wie ik daar terecht gekomen was, baalden omdat we nu héeelemaal rond het park moesten wandelen. Tot ik de verlossende woorden sprak: ‘We kunnen toch ook onder de poort doorkruipen?’

Met grote ogen staarde iedereen mij aan. 5 vrouwen, bezopen, in het donker, in een afgesloten park? Goed plan? Niet echt, maar helaas hadden we ons gezond verstand achtergelaten op de bodem van een glas ice tea en appeljenever, dus: zo gezegd, zo gedaan. We kropen onder de poort en zette onze weg verder.

Natuurlijk kwamen we aan de andere kant van het park ook een gesloten poort tegen. Dus kropen we er weer vlotjes onderdoor. Ik herinner me dat we allemaal enthousiast waren omdat er niemand kleerscheuren aan had over gehouden.

Tot we aankwamen in het danscafé en iedereen ons aangaapte toen we binnenkwamen. We hingen vol modder! Geloof me, het zag er niet uit. Met zijn allen schoten we snel het wc in, in een poging onze kleren terug proper te krijgen.

Dat bleek uiteraard een tevergeefse poging, dus draaide ik gewoon mijn kleren om. De anderen volgden mijn voorbeeld en vanaf dat moment kon het feestje voor ons écht beginnen. We waren #teamachterstevoren!

En wat hebben we ons geamuseerd! We hebben gedanst, gedronken, geflirt, gekust,…

Toen ik de volgende dag ‘koekemottig’ op de trein richting huis zat, probeerde ik me de avond terug te herinneren. Helaas, die appeljenever en ice tea heeft een groot deel van de avond gewist uit mijn geheugen. Het enige dat ik zeker weet, is dat ik mij hoe dan ook geamuseerd heb. Die vuile kleren in mijn sporttas waren daar het bewijs van.

En die derde keer? Die is nog niet zo heel lang geleden…

X,
Nienke

over mij

Hoi, ik ben Nienke, genietend van de fleur van mijn leven en inwoner van de prachtige Kempen. Al 6 jaar ben ik samen met de liefde van mijn leven en nagel aan mijn doodskist. Ik hou van mijn koppige husky en mijn favoriete kleur is blauw. Ik ben een curieuzeneus die alles wil weten en mijn leven zit vol plottwists die zelfs ik niet zie aankomen.

En ik denk dan vaak ‘ik kan nu toch niet de enige zijn?’