“Zot zijn doet geen zeer”
We zitten gezellig te praten wanneer we in de verte de kerkklok horen luiden. Shit! Het is middernacht! Niet dat onze sleeën ineens in pompoenen gaan veranderen of ik een schoen achter zal laten zodat een of andere prins mij komt zoeken. Mijn maatje 42 is nu niet bepaald wat je aantrekkelijk kan noemen.
Neen, we moeten ons nog steeds aan een avondklok houden door de coronapandemie die ons land al bijna een jaar in zijn greep heeft.
Oeps.
We zetten ons klaar om nog een laatste keer naar beneden te glijden voordat we aan onze tocht naar huis beginnen. We besluiten er een race van te maken. De laatste die beneden is, is een loser!
We tellen af en vertrekken allebei als een speer. Hij gaat met grote vaart recht naar beneden, terwijl ik om onbekende reden een grote bocht neem en zijwaarts over de berg begin te schuiven. Hij staat al beneden met zijn handen in de lucht te juichen wanneer ik de onderkant van de heuvel heb bereikt en tot stilstand kom. Dju toch!
Wanneer ik recht wil staan, doet mijn voet ineens zo veel pijn! Ik kan er niet meer op steunen. Hoe kan dat nu?
Dan herinner ik mij de boom waarop ik de eerste keer bijna botste. Oh nee.
Met een droevig gezicht blijf ik op mijn sleetje zitten. Mijn vriend neemt het touwtje vast en begint me verder te trekken. Wel handig, zo’n slee.
Zo wandelen we naar huis, allez tis te zeggen, hij wandelt en ik laat me verder trekken door de sneeuw. Ondertussen geniet ik ervan. Hoe vaak maak je dat als volwassenen nog mee? Dat je een sleetochtje mag maken, zonder dat je zelf de slee moet verder trekken.
Het is bijna 1 uur wanneer we thuis aankomen. Ik hinkel door de keuken om een lekker warm kersenpitkussen te nemen, je weet wel, voor op mijn enkel te leggen…
Ik installeer me in de zetel en laat hem het kersenpitkussen nog 2 keer opwarmen in de hoop dat de pijn morgen beter is voordat we de zaligheid van ons bed opzoeken.
Stikkapot, maar nog volop nagenietend van de avond val ik in de armen van mijn vriend in slaap.
Wat kan het leven toch mooi zijn.
X,
Nienke
ps: Dankzij dit avontuur ben ik een hele week niet kunnen gaan werken omdat ik een gekneusde enkel heb. Zot zijn doet geen zeer zeggen ze dan.
over mij
Hoi, ik ben Nienke, genietend van de fleur van mijn leven en inwoner van de prachtige Kempen. Al 6 jaar ben ik samen met de liefde van mijn leven en nagel aan mijn doodskist. Ik hou van mijn koppige husky en mijn favoriete kleur is blauw. Ik ben een curieuzeneus die alles wil weten en mijn leven zit vol plottwists die zelfs ik niet zie aankomen.
En ik denk dan vaak ‘ik kan nu toch niet de enige zijn?’
Gussie in wonderland 